Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Heilige vuur ontbreekt bij veelbelovend kwartet
Jeff 'Tain' Watts Quartet, vrijdag 27 juli 2007, Bimhuis, Amsterdam

Binnen een tijdsbestek van twee weken concerteerden drie Amerikaanse topdrummers met hun formatie in het Bimhuis. Wat zij gemeen hebben is, dat ze gedurende een relatief lange periode hebben samen gewerkt met key figures in de jazz. Als eerste Rashied Ali, Coltrane's drummer gedurende diens laatste jaren en te horen op onder meer de onvergetelijke Impulse-albums 'Concert In Japan' en 'Interstellar Space'. Daarna Al Foster, die 13 jaar deel heeft uitgemaakt van Miles Davis' groep, en tenslotte Jeff 'Tain' Watts, die vooral bekend is geworden door zijn samenwerking met zowel Wynton als Branford Marsalis. In 2003 speelde Watts met het Branford Marsalis Quartet in het oude Bimhuis een aanstekelijk 'A Love Supreme'-concert, dat zowel op cd als dvd is uitgebracht.

Nu trad Watts aan met zijn eigen kwartet, waarin tenor- en sopraansaxofonist Marcus Strickland, bassist Yunior Terry Cabrera en gitarist David Gilmore, voor twee avonden gecontracteerd. Geen overbodige luxe, want de publieke interesse was beide avonden erg groot.

Als je met grote jongens als de Marsalis broertjes speelt, met mensen als Micheal Brecker, Courtney Pine, Alice Coltrane, Greg Osby en Steve Coleman hebt gespeeld en dan ook nog in 1988 en 1993 gekozen bent als beste drummer in het 'Modern Drummer Magazine', dan moet je wel heel wat in je mars hebben. En dat heeft 'Tain' Watts ongetwijfeld. Maar er ontbreekt wel enige nuance in zijn spel. Hij is een dominant drummer en mept er soms behoorlijk op los. Dat is jammer. Hij timmert (letterlijk) de boel regelmatig dicht, waardoor vooral de solo's van saxofonist Strickland en gitarist Gilmore verzuipen in een bombardement van roffels en accenten.

Saxofonist Marcus Strickland, die beschouwd wordt als een aanstormend talent, kon, op enkele uitzonderingen na, niet geheel overtuigen. Zijn geluid was wat dun en zijn solo's, geënt op Coltrane-licks, waren niet altijd geïnspireerd. In het stuk 'Sigmund Groid' - voor de pauze – werd door Strickland in samenwerking met de krachtig meppende Watts even het heilige vuur ontstoken. Freejazz passages in zowel het toptones-register als 'scheurend' naar de lage Bes.

Ook gitarist Gilmore kwam niet echt los. In de geest van Jim Hall en Kenny Burrell soleerde hij weliswaar zeer bekwaam en smaakvol, maar erg indrukwekkend was het niet en zeker niet fris en vernieuwend. Bassist Yunior Terry Cabrera was wat mij betreft een ontdekking. Onverstoorbaar, consistent stuwend en trefzeker solerend met een vet geluid maakte hij een sterke indruk. Hij was ook de enige die zich niet door de leider/baas Jeff 'Tain' Watts liet intimideren en wegspelen.

Nog even dit: waarom toch beginnen de concerten in het Bimhuis altijd standaard minimaal 15 minuten te laat. Is dat lamlendigheid? Onverschilligheid naar het publiek toe? Bepalen de musici dat? Of is de BIM-organisatie laks dan wel onverschillig?

Klik hier voor Govert Driessens fotoverslag van dit concert.

(Jacques Los, 11.8.07) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.