Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Afgezien van de leider dan
Glenn Miller Orchestra o.l.v. Wil Salden, zondag 10 februari, De Lawei, Drachten

Je kunt je afvragen wat voor zin het heeft, 65 jaar na dato een orkest op de been te houden dat trouw de muziek van die dagen reproduceert. Wel, het was nu eenmaal goede muziek die nog altijd aanspreekt en mijlenver staat van veel van wat tegenwoordig gefabriceerd wordt en wat welbeschouwd toch in de eerste plaats als vermaak van en voor Nederlandstalige garnalen klinkt.

Laten we voorts vaststellen dat Wil Saldens Glenn Miller Orchestra een prima big band is. De secties klinken hecht en afgerond en de balans is onberispelijk. Zo had de bescheiden op gestopte trompet fluisterende Roeland Kleine geen probleem om boven de saxofoons uit te komen. Je miste alleen een gitaar die het ritme wat puntiger en verender had kunnen maken. Of het orkest momenteel ook goede solisten aan boord heeft was een beetje moeilijk vast te stellen, aangezien niemand meer dan 'n half chorusje de ruimte kreeg. Voor tenorist Wiebe Schuurmans, met zijn 79 jaren de nestor van de groep, was dat voldoende om te kunnen concluderen dat zijn ontzagwekkend brede sound nog nauwelijks aan slijtage onderhevig lijkt te zijn. Trompettist Loet van der Lee mocht een paar keer op de Ray Anthony-toer en ook dat smaakte naar (veel) meer.

Ja, dat solowerk. Ik heb dacht ik wel eens eerder en elders op het bizarre gegeven gewezen, dat de tenoristen aller landen het duel tussen Tex Beneke en Al Klink in 'In The Mood' inmiddels 69 jaar noot-voor-noot naspelen. Ook nu weer. Terwijl op de twintig, vijfentwintig versies van dat nummer die ik ken Klink en Beneke en hun opvolgers in de Army Air Force band zichzelf nimmer herhaald hebben.

Gelukkig speelt Saldens orkest niet uitsluitend 'In The Mood', 'Moonlight Serenade' en dat handjevol andere Miller-krakers dat deel is gaan uitmaken van ons collectieve culturele erfgoed. De leider heeft de prijzenswaardige gewoonte ook meer obscuur spul op de lessenaars te plaatsen. Nu hoorden we bijvoorbeeld ook 'Cabana In Havanna' en 'Oh Johnny' voorbijkomen. Maar daarmee houden de prijzenswaardige gewoonten wel zo'n beetje op, vrees ik. Want Wil Salden, die zijn orkest sedert begin jaren tachtig door heel Europa zeult – Duitsland is altijd een belangrijke markt geweest – is al die tijd een potsierlijke presentator gebleven. Zijn povere historische kennis vent hij tussen de nummers uit met een Schwung alsof het permanent Rosenmontag is. Een pijnlijk contrast met de altijd zo gesoigneerde Glenn Miller zelf, die immer de indruk wekte, alles en iedereen onder controle te hebben, inclusief zichzelf. Wat waarschijnlijk ook zo was.

Salden zingt ook en zijn Engels is merkwaardig. Afgaande op zijn uitspraak en de klemtonen moet je concluderen dat hij geen flauw benul heeft van de betekenis van de teksten. Zijn pianospel is daaraan gewaagd: eerder schatplichtig aan Schräge Otto dan aan Mel Powell, als ik het moet inschatten. Iemand zou dat de man toch eens moeten vertellen. Jammer, want afgezien van die rare kwibus is dit orkest dus heel best te pruimen.

(Eddy Determeyer, 22.2.08) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.