|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Killer Joey komt pas los in tweede set vrijdag 22 februari 2008, Bimhuis, Amsterdam De prominente glimlach op het gezicht van Joey Baron werkt aanstekelijk, zeker in een vol Bimhuis op vrijdagavond. Voordat er een noot gespeeld was door zijn kwartet Killer Joey, had Baron de lachers al op zijn hand. Toch moest er gedurende het optreden heel wat werk verzet worden om de zaal daadwerkelijk om te krijgen. Groot is aan het begin van de avond het contrast tussen de soepel klinkende ritmetandem van Baron en bassist Tony Scherr in vergelijking met de twee gitaristen Brad Shepik en Steve Cardinas. Het kwartet begint hun concert losjes met 'Toys', een compositie van Herbie Hancock, waarmee de band kan warmdraaien. Interessant wordt het pas als het materiaal afwisselender wordt en de muziek het doorsnee conservatoriumrepertoire ontstijgt. Al is het maar omdat het publiek dan de ellenlange gitaarsolo's van Cardinas en Shepik bespaard blijft. Hierbij ontpopt Shepic zich als een gretig en smaakvol solist, in het kielzog gevolgd door 'aangever' Cardinas, maar de beide heren spelen teveel noten om lang te blijven boeien. Meer dan los zand wil de band dan ook niet echt worden, totdat aan het einde van de eerste set een knisperend duet tussen Scherr en Baron ontstaat, waarbij glissando's van de baspartij knap synchroon lopen met scherpe hihat-breaks van Baron. Zulke genietbare momenten zijn er in de eerste helft van het concert helaas te weinig. De tweede helft maakt dan ook veel goed; eenmaal op volle kracht valt er veel te genieten en is het contrast tussen de verschillende bandleden bijna geheel tenietgedaan. Baron trekt het concert muzikaal meer naar zich toe en demonstreert zijn virtuoze techniek middels vernuftige muzikale oplossingen en ideeën, die, in tegenstelling tot de eerste set, nu wél worden opgemerkt door de gitaristen. Pas dan blijkt het concept achter Killer Joey te werken: een veelzijdige en aanstekelijk muzikale speeltuin waarbinnen Baron zijn energieke ding kan doen, of het nou swing, bop, rock of latin is. De keuze van drumstokken, de opstelling van het drumstel (bijvoorbeeld twee ride-bekkens half op elkaar gepositioneerd), de klanken die Baron uit zijn beperkte set haalt, de timing: overal is over nagedacht. Bovendien maakt Baron zich niet schuldig aan een overdaad aan drumsolo's, maar denkt vanuit het verloop van composities, waarbinnen een solo slechts een ondergeschikte rol heeft. De kracht van Barons spel schuilt vooral in smaakvolle fills in solo's van zijn medemuzikanten, die zorgen voor extra profiel van de muziek. Tegen het eind van het concert wordt Baron gevraagd: "Show us a magic trick!" Waarop Baron antwoordt: "I’m trying." Niemand in de zaal die twijfelt dat hij daar niet in volle overtuiging in geslaagd is. met dank aan Hugo Erken Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Maarten Mooijman. (Eric van Rees, 14.3.08) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
