Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Subliem kwartet creëert louter hoogtepunten
Ray Anderson/Marty Ehrlich Quartet, vrijdag 19 juni 2009, Bimhuis, Amsterdam

Twee co-leaders in één formatie. En dan nog beiden sterke muzikale persoonlijkheden. Als dat maar goed gaat, dat ze elkaar geen vliegen afvangen... Dat valt alleszins mee. Ze kennen elkaar dan ook al lang. Zo'n jaar of dertig. Als broekjes speelden ze eind jaren zeventig in de band van Anthony Braxton. Rietblazer Marty Ehrlich, toen 24 jaar, en trombonist Ray Anderson, destijds 27 jaar. Het zijn vrienden. Dat is ook merkbaar op de bühne. Ze hebben zichtbaar plezier met elkaar, met hun ritmesectie – bassist Brad Jones en drummer Matt Wilson – en met het publiek.

Anderson gromt, snuift, kreunt, sist, zucht en – vooral – spreekt door zijn trombone. Zijn techniek kent geen grenzen. De trombone is een enigszins log en lastig schuifinstrument, edoch Anderson schuift behendig en virtuoos, en produceert weergaloos swingende en spannende solo's. Klarinettist en altsaxofonist Ehrlich speelt wat behoedzamer. Hij heeft op alt een mooie ronde toon en weet dat te combineren met fraaie en melodieus opgebouwde improvisaties.

Beide leaders kunnen ook de pen zeer vaardig hanteren. Hun composities klinken zeer aangenaam en uiterst melodieus en aan de arrangementen is aandacht besteed: fraaie samenklanken, contrapunt en ingepaste collectieve overgangen, tussenstukken en uitgebreide riffs. Inspiratie voor deze kleinoden wordt geput uit het historische Amerikaanse jazz-arsenaal: swing, bop, funk, fusion en blues. Het openingsnummer (Andersons 'Lips And Grids') is exemplarisch voor de op de roots geïnspireerde composities: een lekker boppisch, groovy nummer met gevarieerde tussenstukken.

Het gehele uit twee sets bestaande concert kende louter hoogtepunten. Bijvoorbeeld de ballad 'For Leroy' van de hand van Ehrlich. Een respectvol eerbetoon aan de in 2007 overleden freejazz-violist Leroy Jenkins. Gloedvol werd door Ehrlich op klarinet gesoleerd, waarna Anderson onder een groovy ritme een grommende en gepassioneerde trombonesolo produceerde. In het laatste nummer voor de pauze excelleerde drummer Matt Wilson met een geweldig swingende drumsolo met brushes, waarna een subtiel en evenzo swingend duo met Anderson volgde.

Zowel Wilson als bassist Brad Jones zijn niet alleen formidabele begeleiders, maar eveneens voortreffelijke solisten. Wilson hanteert de brushes en de sticks zeer soepel, muzikaal en swingend. Jones heeft een stevige toon op de bas. Hij stuwt enorm en soleert intens, met een duidelijke en exacte toonvorming.

Als reeds aangekondigd in de programmafolder: 'Anderson en Ehrlich hebben allebei de gave om met hun avontuurlijke, melodieuze spel de kloof tussen mainstream en avant-garde te overbruggen'. Daar is niets te veel mee gezegd. Het kwartet incorporeert al de historische verworvenheden van de moderne jazz, van bebop tot en met free-jazz, en borduurt daar met eigen interpretaties op voort. Terecht kan gesteld worden dat dit kwartet behoort tot de buitencategorie van de internationale hedendaagse jazzformaties. Wederom dus een concert van grote klasse vanuit Nederlands jazztempel het Bimhuis.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

(Jacques Los, 25.6.09) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.