Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Gent Jazz impressies: Randy Weston African Rhythms
vrijdag 10 juli 2009, Bijloke, Gent

Pianist Randy Weston gelooft in het helende vermogen van muziek. "Muziek heeft een grote spirituele kracht, zonder twijfel de grootste van alle kunsten." Bezoekers van het Gent Jazz Festival konden dat na zijn overweldigende concert op het Bijlokepodium alleen maar beamen.

Randy Weston leerde als jongetje in het Brooklyn van de jaren veertig alle grote jazzmusici van toen kennen. Nat King Cole, Art Tatum en Duke Ellington waren zijn helden. Maar Thelonious Monk had misschien wel de grootste invloed op zijn pianospel. En terwijl de wereld zich laafde aan de klanken van de Beatles en de Stones, trok Weston voor het eerst naar Afrika, het begin van een levenslange fascinatie met dit continent. De 83-jarige pianist wordt nog steeds beschouwd als een van de belangrijkste hedendaagse pianisten en componisten. Zo zei jazzcriticus Stanley Crouch over hem: "His art is more than projection and time; it's the result of a studious and inspired intelligence... an intelligence that is creating a fresh synthesis of African elements with jazz technique."

In Gent keerden Randy Weston (piano), Alex Blake (bas) en Neil Clarke (percussie) terug naar de basis waar jazz is ontstaan: Afrikaanse ritmes en blues. Westons pianistiek is basaal, to the point, spaarzaam en zonder clichés. Hij speelde stevig en helder, de toetsen beroerend met een licht touché, losjes, elegant en vol verrassende wendingen. Zijn composities zijn pakkend; stukken als 'Little Niles' en 'African Sunrise' zijn klassiekers-in-dop.

Fabelachtig, imposant en onontkoombaar was bassist Blake. Zittend en met zijn contrabas haast horizontaal voor zich bespeelde hij het instrument als door voodookrachten gegrepen. In 'Berkshire Blues' gaf hij een fenomenale bassolo ten beste, waarin hij zijn snaren plukte, tokkelde en streek, maar ook bewerkte met zijn vuisten, evenals het klankcorpus van zijn instrument. Blake beschikt over een grote technische vaardigheid, en gaat zijn bas te lijf alsof het een gitaar is. De interactie met Clarke was intricaat, subtiel en veelkleurig. Het tweetal speelde met een enorme drive en creëerde soms bezwerende drones, waaroverheen Weston naar hartenlust improviserend zijn melodische pianolijnen kon draperen.

Hoe goed gekozen en toepasselijk de naam 'African Rhythms' wel is voor deze formatie, bleek uit het feit dat de drie muzikanten hun instrumenten zonder uitzondering zeer ritmisch gebruikten; ook Weston zette zijn klavier regelmatig in voor percussief en opzwepend pianospel. Neil Clarke beheerste zijn drumkit met vier conga's volledig. Hij kreeg ook alle ruimte om zich solistisch te manifesteren en deed dat met aansprekend creatief polyritmisch spel.

Westons muziek wist het publiek uit te dagen en mee te slepen. Zo bleek 'Blue Moses', waarin de toon werd gezet door een diepe, rootsy baslijn - later overgenomen door de bas, één brok dynamiek, met een behoorlijk stevige forte passage, waarin de toeschouwers participanten werden met hun ritmisch geklap. De zonnige klanken van Randy Weston African Rhythms hadden hun doel niet gemist.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.

(Josien Lucassen & Maarten van de Ven, 24.8.09) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.