Bram Wijland mept Smederij naar extase
Peter Beets Trio, dinsdag 15 september 2009, De Smederij, Groningen

Jazzmuziek kun je natuurlijk heel goed thuis beluisteren. Bij voorkeur in het gezelschap van een of meer gelijkgestemden, onder het genot van een bel cognac of een blauwe Chimay en een vette reefer. Of live, in een schouwburg of tijdens zo'n megafestival. Maar soms word je met je neus op de feiten gedrukt: de kroeg, dat is en blijft de natuurlijke habitat.

Mijn neus kreeg er ongenadig van langs toen ik naar Eet- en Jazzcafé De Smederij toog, gelokt door het aangekondigde optreden van het trio van pianist Rob van Bavel. Die laatste had evenwel afgebeld, waarop organisator Diederik Idema te elfder ure pianist Peter Beets had opgetrommeld, die trommelaar Bram Wijland had meegetroond. Dat hebben we geweten. Het toeval wilde dat de enige vrije plek pal tussen het drumstel van Wijland en Sem 'The Swingmaster' van Gelder te vinden was. Ik kan het ook niet helpen – maar zo kon ik natuurlijk wel mooi Brams biertjes aanreiken.

Tja, kunt u zich de laatste keer herinneren dat u zich in de schouwburg of thuis in de luie stoel hees hebt geschreeuwd en pijn in de kaken had van een avond lang smilen en dat bier en wijn gul over de vloer gulpten van het juichen en springen? Ik ook niet. Maar als je pal naast zo'n drummertje als Bram Wijland zit, weet je weer precies waarom je die pure onversneden bebop toch prefereert boven alle latere fusion en ander fröbelwerk. Wat heeft die gast een oren! Wat een feilloze, functionele dynamiek! Wat een verwoestende swing! No prisoners taken. ("Kwestie van concentratie," aldus Bram.) Ik kreeg de hele avond het poëem 'Live/At The Bee Hive' maar niet uit mijn kop. Helemaal niet meer toen de muzikanten er tijdens 'I’ll Remember April' alle beuken ingooiden.

Als je met zo'n slagwerker achter je niet swingt, moet je nodig je corpus en cerebrovasculairiteit eens laten doormeten. Nou, zulks lijkt me voor Peter Beets niet nodig. Dat hij een fabelachtige techniek en snelheid bezit, wisten we al heel lang (sinds het NOS Jazzconcours van 1987, om precies te zijn), maar dat viel in de algemene feestvreugde niet op. Hij speelde in De Smederij gewoon heel foxy, in de uptempo-stukken hamerde hij ostinato's in het hoge register en de melodische kwaliteiten van 'Too Close For Comfort' wist hij tot de laatste druppel uit te melken.

Memorabel ook was de ontmoeting van Bram Wijland en Bert van Erk, die na de pauze de bas van Hans Lass overnam. De heren hadden elkaar zeker twintig jaar niet gezien, dat was nog in de Utrechtse tijd dus, maar in 'Billie’s Bounce' sloegen er magische vonken over. Van Erk is dan ook niet slechts een stevige en doortastende begeleider met een fraaie toon, maar ook nog eens een inventieve en zeer melodieuze solist. Ondertussen speelde ook saxofonist Wil Jasper de sterren trefzeker van de hemel boven Groningen. In 'The Gipsy' klonk zijn alt zo lyrisch als een liefdesgedicht van een smeltende puber. "Alles wat Wil speelt is waar," fluisterde Sem me toe en zo is het maar net.

En toen hadden we de woest blazende Don Braden nog niet eens gehoord. In het dagelijks leven een keurige heer, maar na middernacht een beestmens op de saxofoons. Jongejongejonge.

(Eddy Determeyer, 26.9.09) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.