|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Precies en consciëntieus musiceren, zonder opsmuk Carla Bley & The Lost Chords, zaterdag 21 november 2009, Bimhuis, Amsterdam Voor het eerst trad Carla Bley in het nieuwe Bimhuis op. Ze vond het geweldig. Ze was vooral te spreken over de voorzieningen, zoals de kleedkamer, maar in het bijzonder 'the cafetaria'. Haar droge, humorvolle aankondigen vormden een charmant en aangenaam onderdeel van haar optreden. Van eenzelfde kaliber waren (de titels van) haar composities. Bijzonder compositorisch materiaal, dat zonder uitzondering zeer harmonieus en makkelijk in het gehoor ligt. Componeren is dan ook haar grootste kracht. Haar andere sterke punt is het leiden van grote formaties. Reeds in 1964 formeerde Bley met haar tweede echtgenoot (haar eerste was pianist Paul Bley), de trompettist Michael Mantler, het Jazz Composers Guild Orchestra. Zowel voor die bigband (waarvan de naam al snel werd ingekort tot Jazz Composer's Orchestra) als Charlie Haden's Liberation Music Orchestra leverde zij talrijke composities aan. Haar reputatie werd gevestigd door het schrijven van de jazzopera 'Escalator Over The Hill' in het begin van de jaren zeventig. Sindsdien maakte zij met haar diverse grote orkesten talloze opnamen, onder andere voor het befaamde ECM-label. Inmiddels de zeventig gepasseerd speelt en toert de pianiste vooral met haar kwartet The Lost Chords, met haar levensgezel c.q. bassist Steve Swallow, de Engelse saxofonist Andy Sheppard en drummer Billy Drummond. Het is een beschaafd kwartet, qua uiterlijk en speelwijze. Er wordt zonder opsmuk precies en consciëntieus gemusiceerd. Vooral ook ingetogen. Niemand vliegt uit de bocht. Drummond is de ideale slagwerker voor deze formatie. Zelden heb ik een drummer zo ingehouden zien en horen spelen. Het paste uitstekend in het het nogal introverte concept van het kwartet. Maar welke drummer kan dat aan?! En dan nog swingen ook. Een drummer om zuinig op te zijn. Evenzo muzikaal terughoudend stelde Swallow zich op. Dat betekende dat de voornamelijk zacht blazende solist, saxofonist Sheppard, zeer goed tot zijn recht kwam. Zijn klassieke en warme geluid werd gecombineerd met bedachtzame moderne improvisaties. Zijn geluid en manier van spelen deden sterk denken aan Hank Mobley, met dien verstande dat Sheppards sololijnen eigentijdser waren, meer beïnvloed door John Coltrane. Pianiste Bley beperkte zich tot zeer korte solo's. Het valt haar te prijzen dat ze haar zwakte kent. Haar speelwijze is nogal basic en haar improvisaties blijven dicht bij het thema. Haar spaarzame notenkeus doet denken aan die van Monk, doch zonder diens intensiteit en kracht. Door haar en de groep werd het summum van ingetogen, bijna introverte, kamerjazz gespeeld. Het past heel goed bij deze good looking fragiele dame, tevens één van de belangrijkste componisten in de hedendaagse jazz: Carla Bley. Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Herre Vermeer. (Jacques Los, 1.12.09) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
