|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
   Concert Ontembare natuurkracht The Thing, vrijdag 3 december 2010, AB, Brussel Toen rietblazer Mats Gustafsson een verbond aanging met de ritmetandem Ingebrigt Håker-Flaten en Paal Nilssen-Love, stond één ding vast: het zou knallen. En ja hoor: het werd forse fire music, die aanvankelijk sterk geënt was op de 60's-platen van Albert Ayler en Don Cherry, met hectische hoogstandjes vol bluesy geblaat, en later meer aansluiting zocht bij de rock-'n-roll en het experiment. De band werkte samen met Ken Vandermark en Joe McPhee, maar ook met rockers die niet vies zijn van wat experiment, zoals The Ex en Jim O'Rourke. Het is daarom ook jammer dat de band niet kon rekenen op een grotere interesse van dat publiek, want hij heeft de bagage, de energie en de attitude die rockliefhebbers definitief over de streep kunnen trekken. Het bleef dus bij prediken voor eigen parochie, al heb je altijd te maken met een rauwe ideeënvloed uit de onderbuik. Dat werd al duidelijk toen Nilssen-Love en Gustafsson een korte introductie gaven als Splatter. De Zweed deed het met zijn bariton en de Noor met niet meer dan een hihat, een snaredrum en een hoop speeltjes, maar dat was meer dan voldoende om de aandacht vast te houden. Uit die bariton komen immers klanken waar je een lichtgelovig mens de stuipen mee op het lijf jaagt. Gustafsson gooit er de beuk in, stoot gutterale klanken uit, gebruikt zijn tongue slapping en de rest van zijn aanzienlijke arsenaal. En Nilssen-Love, vaak op zijn best in dergelijke context, zat erbij met de kenmerkende verbeten trek om de mond, spelend met ritmes en klanken, met nuances en kabaal. The Thing liet de elektronica achterwege die op zijn laatste werk te horen was, om uit te pakken met pure energie en rauwe interactie. Gustafsson startte op tenorsaxofoon, maar zou afwisselen met zijn baritonsax, en bleef de hele tijd op en af wiegen als een roofdier dat op het punt staat zijn prooi te bespringen. Nilssen-Love startte die eindeloze roffelsessie - een onaflatende wervelwind die een onvermoeibare drive en volume creëert - en Håker-Flaten, eigenlijk maar een klein opdondertje, ging zijn contrabas met zo'n venijn te lijf, dat je je afvroeg hoe lang die snaren bestand zouden zijn tegen zo'n verwoed gepluk. Toch speelde hij ook melodieus, zoals in de opener die gebaseerd leek op McPhee's klassieker 'Nation Time'. Een bassolo zorgde voor de overgang naar het tweede stuk, dat nog maar eens aantoonde dat de band haast evenveel met rock als met jazz gemeen heeft. Gustafsson speelde drie noten en bleef die steeds opnieuw uitvoeren. Het is the oldest trick in the book, maar de manier waarop Nilssen-Love steeds dichter tegen de chaos ging aanleunen en de saxofonist steeds dissonanter en wilder ging spelen, was ronduit meesterlijk en liet horen dat aan hun muziek ook een fabuleuze interactie ten grondslag ligt. The Thing speelde ontspannen en complexloos, en tot op het moment dat we vroegtijdig het concert moesten verlaten, had het trio vrijwel nog geen steek laten vallen en werd de reputatie van ontembare natuurkracht volledig waargemaakt. Het is dan ook dubbel jammer dat zo weinig mensen de weg naar de AB vonden, want deze band kan ongetwijfeld voor een WOW!-ervaring zorgen. (Guy Peters, 24.12.10) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
