Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Marshall Allen zit gewoon op een andere planeet

Cinema Soloriens & The Cosmo-Drama, zaterdag 19 maart 2011, 4AD, Diksmuide

Fantastisch toch, dat een figuur als Marshall Allen, een van de laatste nog levende en musicerende space troopers van Sun Ra's legendarische Arkestra, op gezette tijden naar deze contreien afreist om zijn kosmische performance te laten horen. In de klauwende schaduw van de IJzertoren dan nog.

Allen doet het nog steeds doet met multi-instrumentalist/filmmaker James Harrar en gelegenheidspercussionist Eric Thielemans, een van de weinige Belgische muzikanten die vrij genoeg speelt om die muzikanten tegemoet te kunnen treden. De films van Harrar alleen al – een combinatie van Barbarella, Nicolas Roeg en fout uitgedraaide arthouse-kortfilms vol wazige repetitieve shots, rituele mystiek en de obligate blote reet – volstaan om de gemiddelde kijker in hogere sferen te brengen. De muzikale en verbale invulling was zo mogelijk nog geschifter.

Onze muzikale held uit Sun Ra's orkest was dan wel de in 1995 overleden John Gilmore, maar er zijn nog een paar kleurrijke figuren actief. Terwijl trombonist Julian Priester opdook bij Chicago drummer Mike Reed en dronekoningen Sunn O))), is ook Allen een original die op zijn 86e (!) nog erg kwiek zit te spelen. In tegenstelling tot de twintig jaar jongere Arthur Doyle, die een paar weken geleden nog een schrijnende show speelde als een fysiek en mentaal wrak, weet Marshall duidelijk waar hij mee bezig is. Hij zit gewoon op een andere planeet, experimenterend met muziek die uit een eigen traditie lijkt te stammen.

De altsax liet hij bijna de hele show voor wat hij was, om in plaats daarvan te rotzooien met een speelgoedkeyboard en een EWI (een elektronisch blaasinstrument, waarvan de sound gemanipuleerd kan worden tot science fiction-proporties), terwijl partner Harrar het deed met klarinet, bamboefluit, altsax en allerhande speeltjes. Het was een festijn voor de liefhebbers van de vreemdste instrumenten en outsider music. Harrars declamaties bij de beeldensoep leken ook het gevolg van te veel hallucinogene drugs: onsamenhangend geneuzel over de aarde, de planeten en de kosmos.

Thielemans deed zijn best om de platgetreden paden te ontwijken met een rusteloze ondersteuning, die te nergens te dominant was. Eigenlijk was er slechts één echte climax, toen de drie naar het einde van de set steeds intenser gingen spelen en bouwden aan een forse freak-out. Op dat moment kwam ook voorprogramma Dans Dans vanuit de coulissen om de herrie nog uitzinniger te maken. Het maakte het slotkwartier ook overbodig. Gelukkig kreeg je op het scherm te zien wat een losgeslagen evenementen Sun Ra's concerten waren in 1968: happenings vol wild in het rond dansende muzikanten en Nubische schoonheden.

Geen idee of dit naar de normen van deze heren nu een geslaagde performance was of niet. Het was alleszins een belevenis die schipperde tussen 'indrukwekkend' (een paar keer), 'irritant' (idem) en 'ronduit verwarrend' (zowat de hele show). Er staat nog steeds aardse beperking op Allen & co., dus space is nog steeds heel erg the place. Waar het dan allemaal over ging? Alles. En misschien ook niets in het bijzonder. Kan het iemand wat schelen? Far out, maaaan.

Deze recensie verscheen eerder op Goddeau.com

Een paar dagen eerder deed Cinema Soloriens & The Cosmo-Drama het Tilburgse jazzpodium Paradox aan met een even verzengende als intense show, mede dankzij de prima bijdragen van gastgitarist Jasper Stadhouders. Klik hier om te kijken naar een fotografische impressie van deze avond door Cees van de Ven.

(Guy Peters, 4.4.11) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.