Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Virtuositeit met een kwinkslag

Stefano Bollani, zaterdag 19 februari 2011, Bimhuis, Amsterdam

Een briljante speler en zo nu en dan een nar die in volkstoneel niet zou misstaan. Zo wordt de Italiaanse pianist Stefano Bollani vaak gekarakteriseerd. In zijn optreden in een uitverkocht Bimhuis op 19 februari maakte hij zijn naam in beide opzichten waar. Voor de pauze speelde hij eigen werk, na de pauze een mix van stijlen waar hij faam mee heeft verworven. In het tweede deel stak Bollani ook de draak met van alles en nog wat. Hedendaags volkstoneel in een jazzy outfit. Grappig, of net niet meer?

Een paar jonge mannen staan op een kluitje op het podium. Ze wijzen giechelend naar een poster van Bollani. Alsof ze hem kennen. Even later gaan de lichten uit en klinkt applaus. Bollani en zijn makkers komen het podium op. En jawel, het zijn de mannen van zojuist: Mirko Guerrini (saxofoon), Nico Gori (klarinet), Stefano Senni (bas) en Cristiano Calcagnile (drums). Verder blijven de grappen en grollen in de eerste akte vrijwel achterwege. Bollani kruipt meteen achter de piano. Een paar tonen, herhaling, het begin van een melodie. Het is alsof de muziek wordt aangeroepen. De rest van het kwintet valt bij en er volgt een uitgebalanceerde mix van samenspel en wervelende solo's. De mannen zijn aan elkaar gewaagd. Ongetwijfeld waren er ook sterke harmonielijnen te horen, maar die zijn aan me voorbijgegaan. Mijn oren zitten nog in het beginnersklasje. Soms fluit Bollani mee. Dat hoor ik dan weer wel. En dat swingt de pan uit, zeker als de heren elkaar opzwepen.

Dan een paar langzame noten. Verstild, en heel erg spannend. Wat zal de volgende noot zijn? Lang hoef je daar niet over na te denken. Bollani vindt dat de spanning lang genoeg geduurd heeft en laat de trein weer swingen. Hup, het tempo omhoog, sterke akkoorden in de linkerhand en ritme erbij. De pianist gaat staand spelen en gooit nog meer ritme in de strijd. Zittend spelen, dat is voor watjes. Als een zwetende kolenschepper laat hij de locomotief dampen. Swingen moet die trein. Het publiek kan nu af en toe zelfs rekenen op een grapje en vlak voor de pauze komt de komiek in hem op stoom. "We speelden nu vooral eigen composities van onze cd 'I Visionari'. Vond u er niets aan? Blijf dan vooral, want na de pauze spelen we iets totally different."

Die belofte maakt hij waar. In de tweede set klinkt de muziek waarmee Bollani in het ensemble van de Italiaanse avant-garde trompettist Enrico Rava faam heeft vergaard. Ook nu weer knopen de mannen met het grootste gemak een thema van Beethoven aan een liedje van de Beach Boys, om vervolgens met ragtime de entertainer wakker te kussen en daarna de loftrompet te steken over Prokofiev (hulde aan de recensenten die al deze stijlen wel herkennen). André Rieu zou het een medley noemen, maar in de pastasaus van Bollani blijf je de tomaten, winterwortel en bleekselderij wel proeven.

In de tweede set geeft Bollani zijn harlekijn vrij spel. Met al het drama dat Italianen in de genen lijkt te zitten, steekt hij wat de draak als zijn maten hun kunnen tentoonspreiden. En bij een solo van de drummer neemt Bollani het voortouw om met zijn muziekbroeders wat te gaan klieren. Is dit ook nog volkstoneel, of zien we hier een genie die wat verveeld is geraakt van zijn eigen speeltjes, hoe briljant ook? In de toegift draait het gelukkig wel weer om de muziek. Modern, creatief en soms visionair.

(Heleen van Tilburg, 8.4.11) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.