Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Stern: enthousiast en jazzy

Mike Stern Band, maandag 31 oktober 2011, Paradox, Tilburg

Voor de reguliere bezoeker aan Paradox is het geen verrassing meer. De programmeur maakt het mogelijk om de ene na de andere topgitarist - jazz of fusion - in huis te halen. Het is dan ook niet vreemd dat dit optreden afgelopen zomer binnen no time is uitverkocht. Daarbij zal ook de komst van topdrummer Dave Weckl een flinke duit in het zakje hebben gedaan. Mike Stern is een voormalig leerling van Pat Metheny en verwerft begin jaren tachtig bekendheid als hij gerekruteerd wordt om in Miles Davis comeback-band te acteren. Ook daarna blijft zijn loopbaan imponeren.

Tijdens zijn huidige, één maand durende, Europese tour in deze droombezetting doet Mike Stern maar liefst drie Nederlandse podia aan. Het stigma dat aan Stern kleeft is dat van een fusiongitarist. Voorafgaand aan het optreden wordt dit, bij de aanblik van zijn handgemaakte solid-body gitaar, de distortion- en delaypedalen en de enorme drumkit van sideman Weckl, alleen maar onderstreept. Verrassenderwijs is de algehele indruk dat Stern gekomen is om stevige echte jazzgitaarmuziek ten gehore te brengen. Voor het overgrote deel van het optreden is dit een zeer geslaagde exercitie geworden.

In de eerste, enthousiast ontvangen set staan de laatste drie nummers in schril contrast met de opening. In de lange opener openbaart Stern zijn kracht als jazzgitarist. Als een onvermoeibare improvisator weet hij in een boeiende en lange opbouwfase, aanvankelijk met een vederlichte sprankeling, maar met steeds meer urgentie, lyrisch te soleren. De kleur van zijn gitaargeluid blijft opvallend zacht-zoet van karakter. In dit nummer toont Weckl zich een magistraal maar ook opzwepende begeleider en slaagt Bob Malach erin een lekker contrasterende saxsolo op het tapijt te leggen. Maar tijdens de laatste nummers herhaalt Stern zichzelf en gebruikt hij te frequent, op eentonige wijze zijn vocale kunsten.

In de tweede set laat Stern naast jazz ook meer fusion- en funkelementen toe. Altijd met de nadruk op melodie, met oog voor de groove en met de ware vibe. De gitarist infiltreert op natuurlijke wijze zijn persoonlijke voorkeur en zijn oog voor de muziekgeschiedenis in zijn nummers. Laat Stern voor de break al 'Who Knows' van Hendrix' Band Of Gypsys doorklinken, in het tweede bedrijf refereert hij aan Jaco Pastorius' tijd bij Weather Report en aan Miles' 'Jean Pierre'. Boeiend is ook zijn duo met Weckl, waarin de subtiele klanken van de conga's in het spel van de drummer te beluisteren zijn. Sterns gitaarspel klinkt licht en lieflijk. Ook de aanvankelijk onheilspellende ballad, die uiteindelijk zwoel eindigt, zet muzikaal zoden aan de dijk.

Maar Stern zou Stern niet zijn als hij niet uptempo eindigt. Inmiddels heeft hij aangetoond baat te hebben bij een gefaseerde constructie, om geleidelijk spanning in zijn muziek te kunnen aanbrengen, en zo het hoogtepunt in zijn creativiteit te kunnen bereiken. Duidelijk verrukt van de ambiance wordt nog een keer het volledige scala aan beschikbare gitaargeluiden ingezet.

Klik hier voor foto's van dit concert door Monique van der Lint.

Labels:

(Louis Obbens, 10.11.11) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.