Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 

Concert
Madeleine Peyroux op eigen benen
woensdag 23 november 2011, Muziekgebouw Frits Philips, Eindhoven

Deze zomer bracht Madeleine Peyroux een nieuwe cd uit, 'Standing On The Rooftop', met eigen nummers geschreven in samenwerking met voormalig Rolling Stones-bassist Bill Wyman en geproduceerd door Craig Street, die onder meer cd's van Norah Jones produceerde. Slechts vier nummers krijgen we hiervan te horen vanavond, maar in zijn geheel zet de singer-songwriter een stevige prestatie neer, waarbij ze bewijst een eigen weg in te slaan. Voor wie haar deze zomer nog aan het werk zag in Comblain-La-Tour, was er een opmerkzaam verschil. Ze staat hier vanavond zelfverzekerd, straalt een eigenheid uit en haar stem klinkt steviger en rauwer dan vroeger.

Haar band, bestaande uit Shane Theriot (gitaar), Gary Versace (keyboards), Barak Mori (bas) en Darren Beckett (drums), komt op in het donker. Als Peyroux zelf in de schijnwerpers komt te staan, getooid in een zwart pak met prachtig geborduurde bloemmotieven, fleurt het podium helemaal op. Na de beginwoorden 'don't be sad, we are trying to cheer you up' zet haar band in met het bluesy nummer 'Don’t Cry Baby'. Gevolgd door 'Don’t Wait Too Long' van haar album 'Careless Love', en krijgen we de boodschap niet te lang te wachten om volgend jaar opnieuw naar haar te komen kijken.

Want tussen de nummers door communiceert ze graag met het publiek en via haar gezang laat ze ons binnenkijken in haar eigen wereld. De donkere zijde die zij gekend heeft, getekend door alcoholisme en huiselijke conflicten, vormt de basis voor de vaak heimelijke teksten zoals in 'Between The Bars', een weerspiegeling van diep verdriet. Bij deze uitvoering krijgt dit nummer een uniek stempel mee met een persoonlijk doorleefd karakter. Het pianospel hierbij is zeer intiem en teder. In diezelfde sfeer past ook het nummer 'The Kind You Can’t Afford' van haar nieuwe cd. De toon is gevoelig, maar niet melig, wel vertellend, sensueel, vragend en smekend terzelfder tijd. De pianosolo hierbij wordt beloond met een warm applaus.

Haar repertoire is afwisselend, zowel in emoties als in genre. Volgens Peyroux zijn er slechts twee soorten liederen: liefdesliedjes en zuipliedjes. Bob Dylan noemt dat: "You’re gonna make me lonesome when you go". Zonder eigen gitaarbegeleiding laat Peyroux hierbij haar stem swingen. Het klinkt juist en ze kabbelt rustig verder in een ontspannen sfeer. Ook in het nieuwe nummer 'Ophelia' is de versmelting voelbaar van droefheid en geluk, voortgestuwd op een stroming van rust. Afwisseling in het genre brengt ze met 'La Javanaise' van Serge Gainsbourg. Beckett, die met zijn brushes een lege wijndoos streelt, en Versace, die de piano inruilt voor de mondharmonica, werpen een terugblik op haar leven als straatmuzikant in Parijs. Folk hoor je in 'Don’t Pick A Fight With A Poet'. En dat ze af wil van het imago een kloon te zijn van Billie Holiday en op eigen benen wil en kan staan, bewijst ze met covers als 'Dance Me To The End Of Love' van Leonard Cohen, gedurfd maar gebracht in een originele interpretatie, en 'Love In Vain' van de Rolling Stones, opmerkelijk met de gierende tussenkomst van de basgitarist.

Als afsluiter brengt het swingende nummer 'Instead' van haar nieuwe album het publiek in een opgewekte stemming. Luid handgeklap en het herhalen van 'be glad, be happy' ondersteunt Peyroux in haar vraag 'Cheer me up!'. Geen volgelopen zaal, maar dan wel één gevuld met echte fans die met een staande ovatie Madeleine Peyroux bedanken voor haar boeiende concert.

Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.

Labels:

(Gerda Boel, 12.12.11) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.