Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Ongemakkelijke ontmoetingen ondergronds

Duo Franz Selka-Owen Hart, zaterdag 7 januari 2012, Cantina, Groningen

Halverwege het nummer legt drummer Owen Hart demonstratief zijn sticks neer en zegt geïrriteerd: "Hoe heet dit nummer, man? Het spijt me, maar ik ben van de old school. Kun je niet iets anders spelen?" Even is het stil, dan fluistert bassist annex toetsenman Franz Selka: "Goed, wat meer jazz" en zet iets in dat op 'Autumn Leaves' lijkt. Maar het blijft een meer wringende dan winnende combinatie, deze hyperswingende old school-drums met de poppy space keys – mij bekruipt meer en meer het gevoel, dat de artiesten elkaar vóór deze sessie nog nooit gezien hebben.

Eens in de week gaan de luiken open en stroomt het keldertje tegen het spookuur vol met jonge internationale ratten en rattinnen die via Facebook naar de Groninger N-straat gepijpt zijn. De activiteiten zijn letterlijk en figuurlijk ondergronds, zodat ik volsta met de mededeling dat het keldertje zich in de binnenstad bevindt en gegraven is in een tijd dat je met 1 m 60 al een hele Piet was. Her en der zijn wat ruwe gaten in de wanden gehakt, zodat je via trappetjes in belendende ruimtes terechtkomt en via die ruimtes weer in de bijbehorende woonhuizen. Het labyrint is welbeschouwd aardig uitgebreid. Op twee kleden staat het instrumentarium opgesteld; het publiek zit op een ratjetoe aan stoeltjes of rechtstreeks op de zeventiende eeuwse plavuizen. Voor het eerst sinds jaren zie ik de zo vertrouwde jazzrook weer naar het plafond kringelen.

In een haakse bocht van de rioolbuizen resideert Owen Hart, die stevige street beats onder de repeterende motiefjes van de twee laptops, de drie keyboards en de zessnarige basgitaar plaatst. De drummer klinkt ontspannen, maar zijn beat is retestrak. Soms strijkt hij de vamps van Selka lekker tegen de haren in. Als hij soleert schept hij er genoegen in het zwaartepunt van de beat door het ritmische patroon te laten meanderen. Dat patroon is doorgaans overigens een solide ching-chinka-ching. Dat het geheel nochtans niet gaat swingen ligt niet aan hem. De verrichtingen van Franz Selka hebben meer met diepe kniebuigingen van doen dan met soepele heupbewegingen. Swingen gaat het pas wanneer Leo Grimaudo zich met gitaar, pedalen en knopjes bij het duo meldt. Die heeft meer jazzfeel, weet dat een bas eigenlijk gewoon hoort te 'lopen' en genereert bliepjes en gejank waarmee Hart uit de voeten kan.

Een drummer uit het publiek wil weten of ik inderdaad Jim Chapin ben. Zeker, hier kun je iedereen tegen het lijf lopen. Ik deel hem mee dat mijn Nederlands beter is.

Labels:

(Eddy Determeyer, 15.1.12) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.