Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Concert
Bassist Tony Marino openbaring
Dave Liebman-Ellery Eskelin Quartet, dinsdag 20 maart 2012, Grand Theatre, Groningen

Twee tenoren plus een ritmesectie – dat riekt naar ouderwetse battle-praktijken. Niets van dat alles bij Dave Liebman en Ellery Eskelin. Integendeel. Wanneer beide saxofonisten gezamenlijk aan het woord zijn, tijdens het uiteenzetten van een thema bijvoorbeeld, is het eerder een kwestie van elkaar nauwkeurig volgen. Van schaduwen, contouren aanbrengen. Elkaar vliegen afvangen is er niet bij.

Maar goed, als we dan toch in historische termen denken, komen Lester Young en Herschel Evans al gauw in beeld. Met zijn gladgeslepen geluid is Eskelin dan de Prez, Liebman met zijn van boventonen verzadigde sound Evans. Daarmee houdt de vergelijking overigens op. Want Lieb is in werkelijkheid een van de meest overtuigende post-Coltranisten, de man die scepter en mantel mag dragen.

In dit kwartet zijn alle muzikanten gelijkwaardig. De gefragmenteerd, doch melodieus drummende Jim Black bewees helemaal geen tenorsaxofoon nodig te hebben; met een strijkstok langs de snaartrommel produceerde hij een geluid dat griezelig dicht in de buurt kwam van Liebmans toeter. Het is een feest deze slagwerker aan het werk te zien. Hij lijkt voortdurend bezig om bestaande ritmestructuren te vervangen door net even andere grooves. In 'Ghosts' gingen zijn Sunny Murray-achtige slagregens over in een levensgrote funky tyfoon.

De meeste indruk maakte bassist Tony Marino. Zijn taak was niet zozeer een solide vloer onder de muziek te leggen alswel het voegwerk te onderhouden. Daarbij echode hij soms de lijnen van de blazers. Zijn zangerige stijl accentueerde hij met flageoletten die hij met zijn lange, lange vingers uit zijn snaren schoof. In de hals van zijn bas onthulde hij een compleet extra instrument. Hij gebruikte daarbij al zijn vele, vele vingers, zodat ik me afvroeg of de man misschien ooit als gitarist begonnen was. (Een seconde gegoogeld: klopt.)

Er zat weinig anders op na afloop nog even naar De Smederij af te zakken, alwaar de Russische trombonist Odu El Mahgut resideerde. Toen die andere Russische trombone-aas Pavel Shcherbakov zich in het funky gesprek mengde, werd ineens duidelijk dat dit koppel de ideale presidentskandidaat vormt (Pavel lijkt om te beginnen zelfs een beetje op Poetin en Odu is gewoon de Russische beer). Het bleef kortom nog lang swingen in Groningen en Moskou.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

Labels:

(Eddy Determeyer, 3.4.12) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.