Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 

Concert
Sun Rooms verkent spanningsveld tussen traditie en experiment
Jason Adasiewicz's Sun Rooms, vrijdag 27 april 2012, 't Werkhuys, Borgerhout

Voor de tweede avond uit de 'Chicago Jazz Connection' werd een aardige verschuiving naar toegankelijker terrein gemaakt, met een trio dat vanuit een hedendaagse visie resoluut gaat voor een update van jazz uit de jaren vijftig en zestig. Wie vreesde voor minder weerhaakjes hoefde zich echter geen zorgen maken, want het werd elegante dans in het spanningsveld tussen traditie en experiment.

De nog jonge Jason Adasiewicz is intussen bezig aan een behoorlijk indrukwekkend parcours. Hij speelde een bepalende rol binnen Rob Mazureks Exploding Star Orchestra en Starlicker Trio, Mike Reed's Loose Assembly en bouwde het voorbije decennium aardig wat krediet op als dé aanstormende vibrafonist van Chicago. Samen met Chris Dingman, zijn tegenhanger in New York, is hij verantwoordelijk voor een hernieuwde interesse in het instrument, wat hij ook al uitwerkte op een aantal platen met Rolldown en het Sun Rooms-trio, met Nate McBride (bass) en Mike Reed (drums). Zowel 'Sun Rooms' (2010) als 'Spacer' (2011) konden rekenen op uitstekende kritieken.

De centrale vibrafoon zorgt er meteen al voor dat je iets te horen krijgt dat eerder zeldzaam is (het is iets dat doorgaans weggestouwd wordt in grote ensembles of bewaard wordt voor cheesy soundtracks), maar nog opvallender is de muziek die ermee gemaakt wordt. Er werd immers duidelijk verwezen naar de jazztraditie – Adasiewicz lijkt regelmatig de donkere sferen van Hutcherson en Dickerson op te roepen, maar zonder te verglijden in een pure retro-oefening. Daarvoor is zijn spel te eigenzinnig en een melange van stijlen en invloeden, soms bokkig kronkelend als een Monk-compositie of zwoel resonerend als in een Schifrin-soundtrack, maar even later weer flirtend met harmonieuze hoogstandjes of vrije stekeligheid.

Het is muziek die, zonder te verglijden in behaagzieke jazz, soms erg makkelijk in het gehoor ligt en je meteen betrekt bij het geheel door haar energie en kleur. Composities als 'Life' en 'Rose Garden' doen die groepsnaam trouwens alle eer aan, met hun gezapige tempo's en sensuele melodieën, terwijl andere stukken dan weer verwijzen naar de meer nerveuze grootstadsambiance van de jaren vijftig (je hoort dit spul zo opduiken in een hippe, zwart-wit nouvelle vague-film) en een vingerknip toelaten.

McBride pakte uit met snelle loopjes, krachtig weerwerk en herhalende motiefjes, terwijl Reed past in een traditie van drummers die schijnbaar geboren zijn om radde ritmes te spelen. Vanuit de losse pols zorgde hij steeds voor een solide fundament, met swingend getik op de ride cymbal, welgemikte roffels, rimshots en kwieke versnellingen. Een paar keer zat er een korte hapering of foute communicatie in, iets dat vooral opviel door Reeds grumpy blikken, maar dat werd telkens mooi opgelost. Sun Rooms zorgde met een tiental composities en een set van ruim vijf kwartier voor een concert, dat een meer toegankelijk gezicht van de Chicago jazz liet horen en uitpakte met een charmante naturel.

Deze recensie verscheen eerder op Goddeau.com

Labels:

(Guy Peters, 6.5.12) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.