Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Concert
Veteraan ontmoet muzikale geestverwanten
Billy Hart Quartet, vrijdag 23 november 2012, Bimhuis, Amsterdam

De muziek van het Billy Hart Quartet staat met een been stevig verankerd in de diepste Amerikaanse jazzroots en met het andere been flexibel manoeuvrerend in de vrijere cerebrale opvattingen. Het laatste decennium heeft dit kwartet gestaag, in een soort radiostilte, gewerkt naar deze volstrekt natuurlijk klinkende symbiose. Veteraan Billy Hart heeft zich daarbij laten inspireren door twee ruimdenkende muzikale geesten. Ethan Iverson, als lid van het onorthodoxe pianotrio The Bad Plus, en Mark Turner, vooral bekend door zijn participatie in het moderne, pianoloze trio The Fly.

De ode die wordt gebracht aan flamboyante Gene Krupa, grondlegger van het moderne drumstel, en de recent overleden freelance bopdrummer Pete La Roca, refereert zeer direct aan het rijke jazzverleden. Na het drumintro van Krupa's 'Drum Boogie' ontwikkelt de klassieker, onder een soepele basbegeleiding, via lome saxofoon- en pianolijnen naar modale jazz, om na onverwachte drumuithalen te eindigen in een korte, plechtige wals. De nagedachtenis aan La Rocca wordt op gepast wijze gebracht door een collectief weemoedig mondfluiten. Waarna het machtig gebruik van de toms de aanzet vormt voor een zwaarmoedig middenstuk, dat uiteindelijk luchtig fluitend wordt beëindigd.

De dominantie van de solisten Turner en Iverson, de een op de saxofoon zoekend naar melodische oplossingen en de ander op de piano spaarzaam op zoek naar vrijheid, neemt toe. Het bekkenwerk van Hart blijft essentieel voor de voorwaartse drive en maakt indruk door het speels gemak waarop gevarieerd wordt met het ritme. Bassist Ben Street is een onmisbare schakel voor het groepsgeluid door robuust, vanuit de fundamenten van de muziek, bij te dragen aan het collectief geluid en op stuwende wijze gewicht aan te brengen waar dat nodig is.

In het tweede bedrijf wordt het hoge niveau moeiteloos geëvenaard. In een hommage aan Charlie Parker wordt de bebop in zijn volle glorie geëtaleerd, met uitgebreide features van Turner en Iverson. Hierna grijpt men terug op de moderniteit. De dynamische Hart, die droge harde tikken laat opgaan in fantastisch bruisende bekkens en speelse dissonanten, speelt volmaakt in dienst van het kleurrijke groepsgeluid. De hemelse, soms vluchtige altissimo tenorklanken, spaarzaam voorzien van zware sonore passages, contrasteren met de doorzichtige, minimalistische pianolijnen.

Deze wijze van pianospelen dient zich ook aan bij een compositie met kinderlijke vrolijkheid, die geruisloos overgaat in bedrieglijke eenvoudige ballroom jazz. Mark Turner laat hier en in het langzaam ontluikende 'Light' nadrukkelijk zien dat hij van toegevoegde waarde is als modern solist. Bij vlagen refererend aan Coltrane, maar in hoofdzaak met eigen geluid en vol ritmische diversiteit vindt Turner zijn weg. Langs geëffende hoofdwegen wordt verrassenderwijs en soms onnavolgbaar de kronkelige paden van de muzikale periferie opgezocht. De ijle maar tedere klanken, de ruimte en de vaak lange rubato saxofoonpassages blijven al even melodisch als lyrisch van aard.

Met 'All Our Reasons', het tweede album van dit gezelschap, is de discografie niet bepaald rijk te noemen. En dat terwijl Harts kwartet, met alle muzikale uitweidingen, kleurrijke vondsten en unieke interacties bijna schreeuwt om een nieuw hoogtepunt.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Louis Obbens.

Labels:

(Louis Obbens, 1.12.12) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.