|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Mostly Other People Do The Killing vertaalt onttakeling in statements Uptown/Downtown, donderdag 21 februari 2013, Bimhuis, Amsterdam Het Amsterdamse Bimhuis presenteert op 21, 22 en 23 februari een minifestival van hedendaagse jazz en geïmproviseerde muziek, met musici uit New York en Chicago. Hierin wordt verhaal gemaakt van ideeën, contrasten en herinterpretaties. Zowel jonge, gevorderde als gevestigde musici spelen in op de actualiteit. Zij dagen uit, onderzoeken, confronteren, vertalen heden, maken toekomst en scheppen verwachtingen. Voor wie zij dat doen? Een kleine staalkaart voor wie wil herijken. Muziek kan emoties oproepen, variërend van devotie tot afgrijzen. Muziek kan overlast veroorzaken. Muziek kan ontroeren. Bijna ieder mens heeft een latente drang om zich muzikaal te uiten. Soms in een dusdanig sterke mate, dat oerdriften creatief tot uiting komen. Vrije improvisatie is voor nerds. Killing jazz is for other people. Mostly Other People Do The Killing (MOPDTK) zoekt naar een nieuwe vormentaal in een poging om een eigen geluid te creëren. Vol enthousiasme vertaalt deze groep heel veel energie, chaos en ontregeling naar understatements, humor en tradities. Peter Evans laat zijn instrument los, in een rommelige smurrie van eindeloos herhaalde korte motiefjes die uiteenvallen tot zijn onvaste toon uiteindelijk totaal verdwijnt. Evans springt in het oog en spreekt tot de verbeelding, omdat hij bijna letterlijk versmelt met zijn trompet. Hij creëert angstaanjagende grimassen en tot waanzin gedreven dixieland. Zijn tot het uiterste gedreven geluid is pulserend en lijkt te vervloeien tot een achterstevoren afgespeelde geluidstape. Samen met zijn begeleiders vormt zijn uitputtingsslag een moeilijk grijpbare en zeker ook boeiende soundscape. Kevin Shea geeft met regelmaat mateloos krachtige drumexplosies en roept desondanks warme herinneringen op aan Tommy Cooper. Ook zijn input via computergestuurde geluidseffecten komt wonderwel van pas. Saxofonist Jon Irabagon brengt tegendraadse rust op momenten die erom vragen te worden gekozen. Hoewel ook hij zich kan verliezen in adembenemende tempi en fraseringen, houdt Irabagon net iets meer klank en melodie in zijn solo's. Zijn virtuoze vaardigheden krijgen hierdoor meer gestalte. Zijn klank blijft warm, waardoor de muziek als totaal kans krijgt om te kantelen naar traditie. Binnen dit kwartet, lopen twee tandems dwars door alles heen: de hypernerveuze combinatie van trompet en drums in contrast met de temperende bas en saxofoon. Kiezend voor nieuwe synthese en ontrafeling verkent MOPDTK klankeigenschappen, waarmee de groep soms een symfonische samenhang krijgt. De band lijkt te zoeken naar de psychologie van klank en muziek. Grensoverschrijdend wordt gezocht naar nieuwe regels en structuren. Als in een snelkookpan wordt vrije improvisatie vermengd met absurdisme. Muziek waarin je niets fout kunt doen, verbeeld als een zapcultuur besmeurd met graffiti. Hoe anders klinkt hoempapa at random? Wat kan of wil een mens verdragen? Mostly Other People Do The Killing doet serieuze pogingen om een onbekende taal te creëren, rijk aan beeld en theater. Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann. Labels: concert (Unknown, 22.3.13) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
