Cd: Dave Pell Octet - 'Jazz Goes Dancing'

Cd
Dave Pell Octet - 'Jazz Goes Dancing' (Fresh Sound, 2012)
Opname: 1956-1957

Geen vuiltje was er aan de lucht toen tenorsaxofonist Dave Pell, stersolist bij de Band Of Renown van saxofonist/klarinettist Les Brown, in 1953 voor zichzelf begon. Goed, er waren meer en meer blanke teenagers die een opvallende voorkeur aan de dag legden voor zwarte rhythm-and-blues voor hun periodieke portie partymuziek. Doch de rock-'n-roll-zondvloed zou nog een paar jaar op zich laten wachten. Voorlopig waren er nog volop brave middelbare scholieren, die de brave muziek van het Dave Pell Octet ideaal vonden voor hun brave dansavondjes.

Hoewel het Octet aanvankelijk bestond uit muzikanten van het Les Brown-orkest, was het daarvan toch geen schaalmodel. Het idioom paste perfect in het destijds vigerende westcoast jazzgenre. Marty Paich, Bill Holman en anderen zorgden voor mooie arrangementjes voor de vier blazers en de viermans ritmesectie. Een derde bewerker, John T. Williams, werd destijds, in 1957, door Pell aangekondigd als een 'bright newcomer to our fold'. Williams was inderdaad een begaafde arrangeur en een briljante pianist, die twee jaar later deel zou gaan uitmaken van het Octet. Op dat moment had hij zijn eerste filmscores reeds afgeleverd, waarmee hij op weg was een van de meest gevraagde en gewaardeerde schrijvers van soundtracks te worden. Hoewel ik niets met filmmuziek heb, mag ik hopen dat John Towner Williams schandalig rijk is geworden van zijn studio-arbeid.

Jammer, maar in het inlaytje wordt niet gespecificeerd welke arrangeur welk nummer onder handen heeft genomen. Als ik zou moeten gokken zouden 'I Know Why' en 'I’ll String Along With You', met hun respectieve avontuurlijke, sfeervolle karakters in aanmerking komen voor de J.T. Williams-touch. Voor de rest is de muziek eerder behaaglijk dan spannend. 'Let’s Face The Music And Dance' is elegant en voluptueus en 'Remember Me' grijpt, via Les Elgart, terug op vooroorlogse salonjazz. Een mooi contrast, dit staccato deuntje, met de legato aanpak van het overige spul.

De leider heeft een grotere vrijheid dan bij Les Brown. Hij toont hier meer pit, hoewel hij een bescheiden geluid heeft en houdt. Ergens tussen Stan Getz en Zoot Sims in, eveneens zoontjes van Lester Young. Een cd om lekker nostalgisch bij weg te mijmeren.

Labels: cd

(Eddy Determeyer, 26.6.13) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.