|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
  Concert Uitbundig duo ontketent storm in speelkwartier Uri Caine & Han Bennink, maandag 7 oktober 2013, Axesjazzpower, Wilhelmina, Eindhoven Een muzikant die drummer Han Bennink naast zich heeft staan, gaat niet voorzichtig met één teentje voelen of het water wel lekker is. Met een paar krachtige klappen op zijn drumset smijt Bennink hem zo het diepe in, koud of niet. En dus vloog pianist Uri Caine, bekend uit de stal van John Zorn en door zijn jazz-interpretaties van Bachs Goldberg Variaties, gisteren in Café Wilhelmina met volle vaart over de toetsen. Het duo speelde sets die misschien niet heel lang waren, maar die tjokvol noten, klappen, roffels en onverwachte wendingen zaten. Een hoeveelheid materiaal die anderen liever over een paar uur zouden uitsmeren. Ze gingen ook werkelijk alle kanten op. Caine zocht met wild dansende handen de uithoeken van zijn toetsenbord op, mepte en beukte met onderarmen en vlakke hand op de toetsen - maar als Bennink hem een momentje rust gaf, liet hij slierten nootjes uit de piano parelen. Hoeveel vrijheid ze ook namen in dit uitbundige speelkwartier, telkens weer kwamen Caine en Bennink terug bij de bronnen van de jazz: de boogie en de ragtime, ontstaan in New Orleans. Op die momenten gaven ze de muziek een uiterst plezierige, wiegende swing. Caine rolde van het ene deuntje naar het andere, terwijl Bennink lichtjes, zachtjes met zijn brushes over trommels en bekkens wreef. Dat hield hij overigens niet heel erg lang vol. Je zag hem gewoon trillen van nauwelijks in bedwang gehouden energie. Eerder vroeg dan laat moest dat wel weer tot een uitbarsting komen. Dan leek het of orkaan Katrina nog maar eens door de bakermat van de jazz raasde, alles wegvagend wat op zijn pad kwam. De afgeragde piano van Café Wilhelmina paste mooi in dat plaatje. In de loop der jaren is het leven er onderhand wel uitgebeukt. Sommige tonen zijn akelig vals, en in het hoog komt het beestje al gauw in piepende ademnood. Uit deze tingeltangel haalde Caine beurtelings bulderend en schmierend het volle rendement. Met het geweld dat Bennink, als een vulkaanuitbarsting in mensengedaante, losliet op zijn drumstel, was het nog een wonder dat hij de verschillende delen alleen maar uiteendreef. Wel vlogen zijn stokken steeds weer uit zijn handen wanneer hij een trommel ongelukkig raakte. Het was speelkwartier, maar niet voor watjes. Deze recensie verscheen eerder in het Eindhovens Dagblad. Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven. Labels: concert (René van Peer, 13.10.13) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
