Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Elegante muziek van vier cracks

Hermine Deurloo Quartet, donderdag 24 oktober 2013, Platformtheater, Groningen

Hermine Deurloo houdt niet van opsmuk. Haar harmonicaspel is direct, kaal, zonder effecten, letterlijk en figuurlijk. Bluesmensen als Sonny Terry, Little Walter of Charlie Sayles plachten hun geluid te vervormen door hun handen als kleine echokamers te gebruiken. Meer hedendaagse blazers (zuigers?) verruimen de sound met allerhande effectenapparatuur. Niets van dat alles bij Deurloo. Wat ze speelt, is wat je hoort. Met als risico dat je mogelijk de neiging hebt na een half uurtje of zo achterover te leunen; dan heb je het wel gehoord. Dus van mij mag ze verder gaan haar sound reliëf te geven en daarmee meer zeggingskracht.

Het kwartet speelde moderne standards en eigen werk. Gary Peacocks 'Ode For Tomtem', waarmee geopend werd, is een compositie die op toonreeksen gebaseerd is, waardoor de musici mooi van accent naar accent kunnen springen. Een eigen stuk van Deurloo was gebaseerd op een enge autorit in Schotland. Je hoorde de band op een bochtige bergweg naar beneden schuiven, waarbij telkens op de rem moest worden getrapt.

Deurloo had zich omgeven door drie alleszins capabele medestanders. Bassist Tony Overwater is inmiddels een veteraan. In het Platformtheater speelde hij basgitaar en contrabas. De keuze voor dat eerste instrument zal te maken hebben gehad met de specifieke eisen die bepaalde liedjes stelden. Maar ik hoor hem toch liever op de meer expressieve akoestische bas. In 'About Always Never', een eigen compositie, speelde hij een solo waarbij hij het hele bereik van de staande bas benutte. Zijn bassound heeft kloten.

Gitariste Sandra Hempel was een nieuw gezicht voor mij. Ze is welbespraakt en draagt smaakvolle, frisse partijen bij. Maar het opmerkelijkste lid is toch slagwerker Joshua Samson. Hij bespeelt een conventioneel drumstel, dat is aangevuld met overig percussiespul. In zijn stijl combineert hij twee elementen die je 'percussief' en 'solistisch' zou kunnen noemen. Dan handhaaft hij dus een steady pulse en voegt tegelijkertijd, doorgaans met zijn linkerhand, een ritme toe, bijvoorbeeld op de cajon, een houten kist waarop hij gezeten is. Zo speelde hij een uitgesproken melodische solo in 'Loops'. Spectaculairder nog is zijn werk op de hang, een soort moderne steelpan. Daar kan hij complete melodieën aan ontlokken, zoals het geval was in 'La Fleurette Africaine'.

Dit was elegante muziek door vier cracks, waar best wat meer publiek op af had mogen komen.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

Labels:

(Eddy Determeyer, 2.11.13) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.