Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Muziek die zichzelf blijft

Henri Texier Hope Quartet, zaterdag 30 november 2013, Bimhuis, Amsterdam

Gezien de reputatie van Franse bassist Henri Texier, ben je geneigd je wat ongemakkelijk te voelen bij de matige opkomst aan het begin van deze zaterdagavond. De compacte groep toeschouwers die het Bimhuis half vult, blijkt echter een ideale voedingsbodem voor dit ensemble. De intieme setting lijkt het Hope Quartet vleugels te geven. Bescheidenheid is een kwaliteit die wederzijds inspireert. De muzikale tendens tijdens dit concert is ingetogen en puur. Waarden die veel ruimte laten aan intensiteit en concentratie. De veelal eigen composities zijn kleurrijk en energiek.

Verkennend speelt Texier de openingsmaten van het eerste stuk, alsof hij zijn instrument aftast. Hij boetseert een melodieuze lijn, waarop drums en de blazers kunnen inhaken. Dan openbaart zich de magie van dit kwartet. De open samenklank van de rieten, die zich uit in samenvloeiend hout en koper. Als rode draad in het concert zal de veelzijdige klank van de blazers steeds opnieuw blijven verrassen.

De baritonsaxofoon van François Corneloup vormt een constante van vernuft. Met een verbluffende souplesse geeft hij zijn forse instrument een onwaarschijnlijke lichtheid mee. Ontspannen bespeelt hij alle registers, met een groot homogeen klankbereik als gevolg. Zoon Sébastien Texier bespeelt afwisselend de altsaxofoon, de klarinet en de weinig gehoorde altklarinet. Ook zijn spel heeft een ingetogen basis en wekt regelmatig een verstilde atmosfeer, die doet denken aan de lyriek van Paul Desmond.

De transparante inzet en het zuivere unisono spel van deze blazers doet terugverlangen naar de hardbop-formaties uit de vijftiger en zestiger jaren. De geavanceerde arrangementen klinken strak en contrastrijk. Hier speelt echter een nieuw ensemble met een Europees geluid en een eigen idioom. Een idioom van rijke betekenis en theatrale sferen. Deze bijna 'programmatisch' aandoende laag is een warme menging van filmische dramatiek, fanfare, traditionals, circus, swing, latin en een funky touch. Maar ook van broeierige hypnose, meditatie en de dramatiek van een processie. Er is ook volop ruimte voor vrije improvisaties, waarin de hoge noten en adembenemende tempi zorgen voor priemende effecten.

Louis Moutin is een drummer uit het beste hout. Zonder zelf de boventoon te voeren ondersteunt hij zijn compagnons veelzijdig en zorgt hij voor stuwing, waarbij hij steeds opnieuw het scherp van de snede verkent. Met verve demonstreert hij zijn drumkit ook volledig met blote handen te kunnen bespelen. Henri Texier (1945) is nog steeds een subtiele virtuoos. Zijn contrabas, gelijk een mak paard, doet precies wat de meester verwacht. Licht, soms zwevend of kabbelend als stroop, zoekt Texier verfijning in zoete lyriek en melancholische verstilling. Hij weet precies wat zijn instrument kan en hoe je het gewenste timbre creëert. Een royale walking bass en gepuncteerde uithalen in alle registers verkeren steeds in een perfecte balans.

Texier komt helaas zelden in het Bimhuis. Met zijn Hope Quartet serveert hij de fijnproevers het allermooiste. Spontaan, authentiek, vitaal en vol meditatieve energie overbruggen ze sterke contrasten met groot gemak. De band toont een overdosis speelplezier in muziek die vooral zichzelf blijft.

Klik hier voor foto's van dit concert door Louis Obbens.

Labels:

(Unknown, 11.12.13) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.