Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Concert
De identiteit van een gitaarorkest
Marzio Scholten Identikit, donderdag 23 januari 2014, Platformtheater, Groningen

Marzio Scholtens Identikit is een echte gitaarband. Niet in de zin dat hier een peloton gitaarbeulen elkaar probeert af te troeven, maar dat de hele opbouw van het kwintet vanuit de gitaar van de leider bedacht lijkt. De composities zijn 'gitaristisch' en de blazers, Lars Dietrich op altsax en Jasper Blom op tenorsax, vormen met Scholten een echt orkest. Ook in de vrijere stukken blijft Identikit, paradoxaal genoeg, een orkest. De rol van Blom kan hierbij moeilijk overschat worden. Niet alleen sluit zijn lichte, hoge sound nauw aan bij het gitaargeluid, maar hij levert ook fraaie achtergrondjes wanneer Dietrich soleert. Niet voor niets is 'The Architect' een work in progress van Scholten.

Vaak beginnen de stukken bedachtzaam, alsof hier een bluesrockgitarist met een gevoelige ballad bezig is. Of, beter nog, alsof een filosoof zijn licht over een actuele kwestie laat schijnen. Marzio Scholten heeft een vol, rond geluid - eerder Bill Frisell dan John Scofield, om de gedachten te bepalen. Maar hij kan ook als de beste vlijmen en snijden. In het openingsstuk, 'Contragramma' van zijn jongste cd 'Garage Moi', loopt de pastorale sfeer over in polyfone geïmproviseerde lijnen. Best spannend. In 'Heisenberg', het tweede nummer, was Scholten intensief op de vierkante millimeter bezig. Nu kan ik me wel wat voorstellen bij puntbelastingen (lastig in de praktijk, overigens), maar de relatie met het onzekerheidsprincipe bleef onduidelijk. Onzeker, zeg maar.

Ongemakkelijk hobbelt het ritme van drummer Kristijan Krajncan onder 'The Great Race'. Alsof hij grooves met hindernissen uitrolt. De gitarist reageert daarop met gestotter, gilletjes en (opgeluchte) zuchtjes. De slagwerker kan de band ook afremmen als een schip dat afgemeerd wordt. Dat was het geval in 'Fire In The Snow'.

Hoewel Identikit in een alleszins hedendaags idioom opereert, noteerde ik links en rechts opgetogen associaties met John McLaughlins Mahavishnu Orchestra en Pierre Courbois' Association. Maar die hadden een compositie nooit 'We Are All Bankers' genoemd. Wie daarbij 'Misdaad en Straf' voor ogen had kwam bedrogen uit; het zijn en blijven onverbeterlijke arrogante mannetjes met veel te kleine pikkies, die bankiers.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

Labels:

(Eddy Determeyer, 26.1.14) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.