Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Concert
Gevoel van saamhorigheid
The Nu Band, zaterdag 15 maart 2014, Lokerse Jazzklub, Lokeren

Toen op 9 januari plots het nieuws verscheen dat trompettist Roy Campbell overleden was, leek het vanzelfsprekend dat de Europese tour van The Nu Band, een kwartet dat hij aan het begin van de eeuw mee hielp oprichten, afgelast zou worden. Niets van dat: de overgebleven leden zochten en vonden een vervanger in Thomas Heberer en droegen meteen de hele tournee aan hun voormalige kompaan op. Het werd als vanouds een warm en bruisend weerzien.

The Nu Band, met verder rietblazer Mark Whitecage, bassist Joe Fonda en drummer Lou Grassi, is dan ook een band waar je een gevoel van saamhorigheid mee kan creëren. De speelse hardbop van de band gaat er immers goed in bij liefhebbers van traditionele jazz die zo nu en dan graag een uitdaging voorgeschoteld krijgen, en prikkelt de liefhebbers van het vrijere werk genoeg om hen bij de les te houden. De band vertoont dan ook verwantschap met vaagweg gelijkgezinde bands als het William Parker Quartet, het internationale kwartet van Paul Van Kemenade en andere bands met Ray Anderson.

Er wordt wel gewerkt met composities en bladmuziek, maar de naturel staat voorop. Dit is dan ook een echte concertband, met een stuk of zes albums op zijn cv, die allemaal live opgenomen werden. De leden kunnen gerust een loopje nemen met het materiaal, maar houden elkaar nu en dan ook bij de les, zonder het allemaal te gecontroleerd te maken. Vanaf opener 'Five O’Clock Follies' werd je meteen meegenomen op een bruisende trip met swingende thema's, lekker breed uitgesmeerde solo's (Heberer werd meteen - succesvol - voor de leeuwen geworpen), nadrukkelijke ritmes en hier en daar een streepje exotisme.

Het is ook een plezante band om naar te kijken. Niet enkel omdat het zo'n komiek zicht is om de boomlange Heberer tussen die kleine mannetjes door de knieën te zien buigen, maar ook omdat er met zichtbaar plezier gemusiceerd wordt. Zoals trompet en sax die herhaaldelijk over elkaar buitelden, met vooral Whitecages sax voorzien van een vlezige, vettig jammerende sound. Dat was zo aanstekelijk als de pest. En dan is er nog spraakwaterval Fonda, die uitpakte met een paar bijzonder knappe solo's en er ook de nodige smoelen bij trok. Altijd goed voor geschuddebuik tot de achterste rijen.

Een stuk waarvoor de bassist te leen was gegaan bij Bartók, maar achteraf toch de invloed van die componist uithaalde, bewees de humoristische veelzijdigheid van de band, die zowel imponeerde met vrijere passages zonder ritmische stuwing als met wendingen vol catchy baslijnen en gedreven samenspel. Of 'The Unnecessary Correction', schijnbaar met haken en ogen aan elkaar hangende freebop, die uitgevoerd werd met een overduidelijke beheersing. Regelmatig deed het denken aan de spannende muziek die begin jaren zestig te horen viel op het Blue Note-label, maar dan met de rauwere vurigheid van de free jazz.

De tweede set ging van start met Campbells 'Lower Eastside Blues', een van de meest tijdloos klinkende composities van de band. Grootstadszwier die net zo goed uit de klassieke bopjaren had kunnen komen. Ook een stuk van Heberer maakte indruk, al merkte je meteen dat het ietwat afweek van de andere composities. Dat Campbell gemist werd, werd duidelijk aan de hand van een paar mooie anekdotes, al bleef de band vooral zijn bruisende composities en energie aanspreken. Opnieuw werd ook duidelijk dat Grassi ondanks zijn brede controle geen geluidsdichter is, maar een old school swingdrummer, die het van dwingende kracht, energie en volume moet hebben.

Hier en daar kleurde de band gretig buiten de lijnen van de traditionele jazz door het invoeren van stukjes vrije improvisatie en zelfs even een onweerstaanbaar, popgetint ritme, maar uiteindelijk was het toch die knetterende, losjes zittende hardbop die domineerde en via 'The Last Of The Beboppers' en een geinig, jungleachtig bisnummer het laatste woord kreeg, compleet met zwierige walking bass, jammerende sax en potig drumwerk. Geen grote verrassingen of vernieuwingen, maar kleurrijke en met overgave gebrachte knaljazz met een hoek eraf. En die gaat er altijd in.

Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.

Deze recensie verscheen eerder op Enola.

Labels:

(Guy Peters, 23.3.14) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.