Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Concert
Gillen van plezier
Peter Beets JazzJam, dinsdag 1 april 2014, De Smederij, Groningen

Als ook de normaal zo stoïcijnse Teutoon Hans Lass een grijns niet weet te onderdrukken, kun je er gif op innemen dat er iets bijzonders aan de hand is. Inderdaad, op die momenten is de band een voertuig geworden dat zich aan de zwaartekracht weet te onttrekken en in hemelse sferen is geraakt. Gewoonlijk zijn dat soort ogenblikken schaars, maar in De Smederij kwam het deze keer herhaaldelijk tot dergelijke euforische levitaties. Pianist Peter Beets rent als een razende duivel van climax naar climax, drummer Gijs Dijkhuizen helpt hem daarbij met knallende breaks en een niet aflatende slagregen aan accenten en licks, en bassist Lass vindt het dus duidelijk een uitdaging om dat allemaal vlekkeloos bij te benen en zijn aandeel in de stuwkracht te leveren. Saxofonist Will Jasper trok daarbij soms een bedenkelijk gezicht, maar bleef verder onverstoorbaar mooie melodieën blazen, terwijl hij dus bijna van de sokken werd gespeeld door de grondzeeën en schuimkoppen van de ritmesectie.

Op die momenten werd de band een Gestalt. Een levende entiteit. Een organisme. En de meeste organismen die we om ons waarnemen verbruiken zuurstof. Dat was duidelijk het geval hier en niet zo'n beetje ook. Halverwege de eerste set, tijdens een exuberante uitvoering van Jimmy Raneys 'Hershey Bar', zag ik schuin voor me drie oudere heertjes al schuin wegzakken. Gelukkig haalden die nog net het einde van 'Three Little Words' (dat eveneens een pittig verloop kende, om het eufemistisch te stellen) en daarmee de pauze.

Overigens, een pianist die zijn optreden begint met een citaat uit 'Intermission Riff' kan bij mij al niet meer kapot. Zoals gezegd, de meeste nummers werden in een onfatsoenlijk rap tempo genomen – er zijn zelfs lieden die beweren dat Peter Beets slechts tien vingers heeft. In werkelijkheid schuift hij in de snellere passages, wanneer je die vingers al niet meer kunt waarnemen, een stuk of wat extra extremiteiten uit ter ondersteuning. Hij speelt consequent lineair – ik zou wel eens een Monkprogramma van hem willen horen.

'Con Alma', dat met hart en ziel vertolkt werd, ging naadloos over in 'Caravan', waarbij we binnen zeven minuten al halverwege de Sahara waren. Als je het mij vraagt een record. Ook in de vier-om-vier chases ('I’ll Remember April') bleef de pianist onvoorspelbaar. Je zag de muzikanten binnensmonds gillen van plezier. Tijdens de toegift ("We gaan nu de blues spelen, daarna treffen wel elkaar aan de bar"), 'Things Ain’t What They Used To Be', moest Dijkhuizen zijn basdrum, die zich geniepig uit de voeten probeerde te maken, naar zich toetrekken en zijn broek ophijsen.

Het bleef nog lang onrustig in het hoofd.

Klik hier voor foto's van dit concert door Zoltan Acs.

(Eddy Determeyer, 9.4.14) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.