Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Concert
Effectvolle en spannende mainstream jazz
Roy Hargrove Quintet, donderdag 24 april 2014, Bimhuis, Amsterdam

De in Texas geboren trompettist Roy Hargrove is een man van de grote gebaren. De hipster speelt bij voorkeur op festivals en in grote zalen. Ontdekt door trompettist Wynton Marsalis maakte hij, amper zeventien jaar oud, zijn opwachting als talent. Sinds zijn debuut onderhoudt hij een speciale relatie met het North Sea Jazz Festival. Na 1990 is er bijna geen jaargang NSJ te ontdekken zonder de input van Hargrove. Dit jaar ontbreekt hij echter op het affiche. Naast zijn neo-soul/funk/jazzcollectief The RH Factor, zijn opnames met strijkers en een bigband is de fragiele veertiger toch vooral bekend als pleitbezorger van de Amerikaanse hardbop. Ondanks het feit dat volgens critici sporen van slijtage zijn te ontwaren, blijft hij zijn vaste waarde houden. Het Bimhuis is wekenlang voor het concert uitverkocht en de trompettist slaagt met vlag en wimpel voor zijn hardbopstijl. Hij speelt zonder sporen van rigiditeit of uitgedoofde nostalgie met in zijn kielzog een feilloos opererende bezetting, die de leider bijstaat in zijn muzikale avontuur.

Vol kracht en met een imposante aanwezigheid op het podium, straalt Roy Hargrove gedurende het tweeënhalf uur durend optreden creativiteit en vindingrijkheid uit. In spel en presentatie wordt elegantie aangebracht. In de eerste set worden relatief korte trompetstatements en het high-energy spel van altsaxofonist Justin Robinson beantwoordt met zachte aanvallen in korte, maar veelzeggende solo's. Zijn toon is rijk in detaillering en articulatie, maar zijn stijl varieert van prikkelend tot regelrecht ophitsend. De pittige, gedempte solo's contrasteren met de wijze waarop Robinson zijn solo's verpakt: mollig en bij vlagen uitwaaierend en abstract. De ritmesectie is van groot belang en staat als huis. Bassist Ameen Saleem en drummer Montez Coleman openen en vergrendelen de gespeelde stukken, veelal in lastige maatsoorten. Pianist Sullivan Fortner is spaarzaam solistisch, maar effectief als aanvulling van de ritmesectie. Hargrove brengt bewust een mainstream repertoire, dat wisselt van stevige swing naar blues, ballads en uiteraard veel hardbop.

Na de pauze wordt veelvuldig gevarieerd en wordt ook het directe sentiment niet geschuwd. De klank van zijn bugel staat bijna haaks op zijn trompetgeluid, klinkt warm-gepolijst en kleurt formidabel bij zijn melodische, gevoelige passages. Meer dan verrassend is Hargrove's stap naar de microfoon voor een tedere vocalize op 'Never Let Me Go'. Dit levert een naadloze match op met zijn delicate sound op de bugel en roept herinneringen op aan de kwetsbare en hartverscheurende vocalen van Chet Baker. Ook de uitgebreide en uitstervende aftocht van de muzikanten naar de coulissen van het Bimhuis is al even dramatisch als de aanpak van Sam Cooke's 'Bring It On Home To Me', waarin de meestertrompettist een zinderende collectieve improvisatie aflevert met zijn kompaan Robinson.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Louis Obbens.

Labels:

(Louis Obbens, 6.5.14) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.