Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Maatstaf en maatwerk uit New York

Larry Goldings / Peter Bernstein / Bill Stewart, woensdag 30 april 2014, Dr. Anton Philipszaal, Den Haag

Haast ongemerkt is dit trio een van de standaarden geworden waaraan de jazz in New York wordt afgemeten. Het laatste optreden van de Europese tournee rond het verschijnen van de cd 'Ramshackle Serenade' vond toevallig in Den Haag plaats.

Het concert werd georganiseerd door Equinox Jazz Promotions, dat al sinds 2008 op verschillende locaties in de hofstad actief is geweest, de laatste tijd in het café Pavlov. Daarvóór werden concerten georganiseerd in de foyer van de Philipszaal, waar nu de achterzijde van het podium in de zaal zelf met een doek gescheiden werd om een kleinere ruimte voor zo'n 250 luisteraars te creëren. De opkomst viel mee, maar zou naar ik vermoed in menig kleinere stad groter zijn geweest. Geluidstechnisch was alles mooi op orde, al waren er in het begin af en toe wat mysterieuze krakende bijgeluidjes te horen uit de speaker van de gemodificeerde Hammond van Larry Goldings.

Het trio van Goldings, Bernstein en Stewart bestaat al bijna een kwart eeuw, ontstaan kort nadat Goldings zich professioneel begon te bekwamen op het orgel in 1988. De heren lopen al tegen de vijftig, maar worden door velen beschouwd als de generatie die na Lonnie Liston Smith en Larry Young het orgeltrio weer op de kaart heeft gezet. De bandleden hebben hun rol in het trio gepolijst en ontwikkeld, zodat er altijd ruimte is voor onverwachte uitstapjes. Zo heeft gitarist Peter Bernstein een mooie, dikke en ronde toon, die als een mes door de boter van het groepsgeluid snijdt. Wat grilliger is drummer Bill Stewart, die graag met prachtige breaks op minder verwachte momenten voor de dag komt. De muziek blijft altijd strak, maar er is altijd de plotselinge verrassing van een grillig uitstapje.

Ik weet niet of Goldings als organist interessanter is dan pianist, duidelijk is wel dat hij in zijn spel goed rekening houdt met de dikke plakken geluid die een Hammond via de draaiende Leslie-hoorns kan voortbrengen. Deze avond worden deze nog eens via microfoons versterkt. Waar nodig weet hij de hoge noten zó precies te toucheren, dat ze los van elkaar gearticuleerd worden. De verleiding is immers groot om op zo'n instrument met onnodig veel noten een breed geluid voort te brengen.

Het programma van deze avond bestaat uit enkele standards en merendeels eigen stukken, deels nieuwe. Het begint vrij rustig met een bluesy medium-temponummer van Bernstein, 'Simple As That'. In het daaropvolgende 'Mr. Meagles' van Goldings wordt meteen een volvette groove neergelegd. Dit gebeurt zonder dat het platvoers wordt, want het drietal houdt de dynamiek nauwlettend in het oog. Standards als 'Will You Still Be Mine' en 'I Surrender Dear' blijven ook aangenaam beweeglijk. Het meeste vuurwerk bewaart Stewart voor het laatste nummer van het reguliere programma, 'Jive Coffee', een stuk in vijfkwartsmaat van Peter Bernstein dat door de accenten ook funky klinkt.

Twee toegiften worden er afgedwongen. De eerste is 'Night Mist Blues' van Ahmad Jamal, waarin Goldings en Bernstein laten horen waar ze hun onberispelijke timing vandaan hebben. De tweede, een interpretatie van 'Nobody Else But Me', klinkt ritmisch minder uitdagend, maar laat ook horen dat het trio geen moeite heeft met korte spanningsbogen. Een optreden zonder zwakke momenten.

Labels:

(Ken Vos, 19.5.14) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.