Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Pianopoëet schetst wondere klanklandschappen

Jeroen van Vliet solo & OGU, maandag 21 april 2014, Beauforthuis, Austerlitz

Steeds meer gaat pianist Jeroen van Vliet zijn eigen muzikale weg. Daarmee voert hij zijn publiek mee in wondere, intieme klankwerelden, zowel solo als in samenspel. Beide waren te horen in het Beauforthuis in spannende ontdekkingsreizen van hoog niveau.

De eerste set is voor OGU, een trio van Van Vliet, gitarist Bram Stadhouders en Etienne Nilessen op drum. Van Vliet introduceert het klankwerk van de drie heren als experimenteren, met de verzekering dat het een paar keer heel mooi is geworden. We gaan op ontdekkingsreis. Die begint klein, op de drums. En dan, precies op het juiste moment, is ie daar: één hoge noot op de piano die helemaal uitklinkt. Dan volgt een tweede noot. Die krijgt ook alle tijd van de wereld. De lage tonen van de piano gaan meedoen, de drumklanken worden iets steviger en de gitaar voegt warme klanken toe. Zo ontrolt zich de muziek, langzaam maar trefzeker.

De ene keer zoomen de klanken in op een detail, de andere keer zwenken ze er in vogelvlucht overheen, vertoeven op een tropisch eiland of zetten voet op een stevige rotsbodem. De smaakvol en met mate gebruikte samples van Van Vliet en Stadhouders werken verbindend. Nilessen tovert alle ritmiek uit een klein trommeltje, ook door er een bekken of Tibetaanse klankschaaltjes op te leggen en die te laten klinken, met een schuursponsje over het vel van de trommel te vegen of door met een strijkstok de metalen rand te laten klinken. Het intrigerende schouwspel brengt een rijke klankwereld voort. Waarom gebruiken drummers meestal zoveel meer?

Alle drie de muzikanten verstaan de kunst om precies het juiste te doen, niets meer en niets minder. Vakmanschap, maar vooral meesterschap. Zo krijgt de stilte tussen de noten evenveel ruimte als de noten zelf. De muziek blijft daardoor ademen en roept associaties op met het universum. De vrije manier van improviseren vraagt van de drie heren én van het publiek volledige concentratie en overgave. Zo tegen het einde neemt het tempo toe en wordt het hier en daar een klein beetje atonaal. Op het topje van de climax trekt Stadhouders een wenkbrauw minuscuul omhoog. Het is gedaan. De reis is voltooid. Het applaus houdt zich nog een tijdje stil om de ban niet te verbreken.

Na de pauze gaat de pianopoëet in zijn eentje verder, voornamelijk met nummers van zijn nieuwste solo-cd 'Wait'. Dit is een schijf met zestien sfeervolle klankbeelden van wolken harmonieën, spaarzame samples ter verbinding en ingetogen, intuïtief én trefzeker spel. Bijvoorbeeld in 'Nostalgia'. Live speelt Van Vliet het in een hoger tempo dan op de cd, alsof de nostalgie de hete adem van de vooruitgang in haar nek voelt. Na een fraaie improvisatie, waarin Van Vliet reikt naar het heelal – of komt dat voor even ietsje dichterbij? – heeft de nostalgie weer alle tijd van de wereld. In 'Chime' is de hoofdrol aan akkoorden die in dunne lucht aan een koordje bungelen. Het koordje is van spinrag: het mag dan kwetsbaar ogen, het is veel te sterk om te breken.

Zo komt het ene na het andere verhaal voorbij in dichterlijke klankwerelden, soms opborrelend uit oerdiepe wateren, dan weer ten hemel gericht. Het solospel van Van Vliet heeft nog steeds iets ingetogens. Tegelijkertijd is het krachtig en krijgt daardoor nog meer zeggingskracht dan op 'Who’s Afraid', zijn vorige soloplaat uit 1995. Het is niet erg als we op de volgende solo-cd minder lang hoeven te wachten.

Op 12 november 2012 was dit dubbelconcert te zien in JazzCase te Neerpelt. Klik hier voor foto's van dat concert door Cees van de Ven.

Labels:

(Heleen van Tilburg, 8.5.14) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.