|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Afgepeigerd maar voldaan huiswaarts Peter Evans Quintet, dinsdag 7 oktober 2014, De Singer, Rijkevorsel De Singer was bijzonder goed gevuld voor het concert van het Peter Evans Quintet. En dat mag bijzonder heten, gezien het feit dat Evans ons nu niet bepaald doorsnee jazz voorschotelde. Het Peter Evans Quintet kent om te beginnen al een bijzondere samenstelling. Naast Evans op trompet en piccolotrompet vindt je dan meestal een (tenor)saxofonist als tweede blazer naast de ritmesectie bestaande uit piano, bas en drums. Welnu, de ritmesectie was er wel maar de saxofonist niet. Peter Evans heeft in plaats daarvan gekozen voor het inzetten van elektronica. In dit geval bediend door Sam Pluta. Op piano zien we verder Rob Stabinsky, op elektrische contrabas Tom Blancarte en op drums Jim Black. Het concert bestond uit twee stukken voor de pauze en een lang stuk na de pauze. En dan de muziek. Direct in het eerste nummer gaat Evans volledig los in een wervelende freejazzsolo, ondersteund door knisperende en knarsende elektronica-effecten. Ah, denk je als luisteraar, dit wordt een avondje free jazz. Niet dus. Althans, niet alleen maar free jazz. Want de bobinvloeden zijn eveneens duidelijk aanwezig, vooral bij Evans en Stabinsky, die zo nu en dan ook prachtige harmonieuze solo's geven. Maar die harmonie wordt dan wel weer aan alle kanten ondergraven en gedwarsboomd door de overige leden van het kwintet. Die gaan vaak hun eigen gang. En dan, net als je het gevoel hebt dat de chaos compleet is, komt ineens alles tot een synthese. Dat duurt alleen nooit lang. En nu over de elektronica. De geluiden en effecten die Pluta produceert, kleuren de muziek op bijzondere wijze. Dan weer regelrecht puttend uit het ambient-genre, dan weer duister en onheilspellend, dan weer geluiden die je doen denken aan een fabriekshal of zo gekopieerd lijken te zijn uit een dialoog tussen C-3P0 en R2-D2, de twee robots van Star Wars. Nooit saai, altijd verfrissend. Met zo'n bandlid mis je geen saxofoon. Tot slot nog een paar woorden over Jim Black, die regelmatig het rockidioom binnenbrengt. Wat een power heeft die man! Met zijn geweldige stijl zorgt hij ervoor dat de muziek vooral ook swingt. Nooit lang achtereen in hetzelfde stramien: net als je voet lekker beweegt, moet je alweer stoppen, maar wel met grote regelmaat. Dit was me dus wel een concert. Door een kwintet dat ongelofelijk goed op elkaar is ingespeeld, de luisteraar zeer vaak verrast en op het verkeerde been zet. Maar dat in een concert wel alles geeft en ons, als bezoekers, volledig afgepeigerd achterliet. En dat moet je hebben! Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven. Labels: concert (Ben Taffijn, 18.10.14) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
