Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Een tenorgeluid als het leven zelf

David Murray Infinity Quartet, zaterdag 8 november 2014, LantarenVenster, Rotterdam

Overdonderend, verrassend, met formidabele creativiteit en machtig tenorgeluid heeft David Murray de vele bezoekers in LantarenVenster overspoeld. Murray blijkt niet met zijn Infinity Quartet naar Roterdam te zijn afgereisd om routineus de muziek te promoten van zijn laatste cd 'Be My Monster Love'. Op dit album uit 2013 staan opvallend genoeg veel vocale bijdragen van de moderne voices of soul-jazz Macy Gray en Gregory Porter. Murray heeft inmiddels een lange en indrukwekkende weg in de jazz afgelegd als een inventieve leider van de avant-garde beweging op sax en basklarinet.

De schrik voor een fiasco ligt heel even op de loer wanneer Murray norse, murmelende opmerkingen maakt over zijn in gebreke blijvend instrument evenals de vroegtijdig ingezette pianosolo, terwijl deze speelruimte bestemd was voor een drumsolo. De all-star band, met oudgediende Jaribu Shahid op contrabas, runner-up Nasheet Waits op drums en postbop pianist Orrin Evans op akoestische piano, pakt de draad spoedig op. Murray toont zich niet alleen als een geweldige technicus, maar misschien wel als de meest getalenteerde tenorsaxofonist van dit moment. Hij maakt het zichzelf en zijn publiek niet makkelijk.

Het Infinity Quartet graaft en ploegt zich door woelige akkers van relatief oude standards en oorspronkelijke composities. Murray strooit met zaad en de oogst van zijn uitgesponnen solo's kent een verscheidenheid aan stijlen en emoties. Deze visie en de gewaagde spelopvatting bevrucht de ritmesectie. Het ligt niet in de aard van Murray en met hem zijn Infinity Quartet om plichtsgetrouw de melodie te volgen. Zoals in Billy Strayhorns 'Chelsea Bridge', waar de melodie weliswaar het anker vormt, maar dat ritmisch alle kanten op tuimelt en verschuift van lieflijke naar macabere sferen. 'Spooning', de ode aan wijlen cornist/componist Laurens Butch Morris, is monumentaal. De donkere maar elegante tango is in aanleg romantisch van aard. Het thema verdwijnt snel naar de achtergrond wanneer Murray, onder aanvoering van gestaag aanzwellende staccato piano-akkoorden fluitend en proestend naar een weelderig einde soleert.

De free jazz wordt virtuoos en chaotisch gepredikt in 'Cycles And Seasons'. Meesterlijk in de brutaliteit en opstandigheid van het solowerk en chaotisch in zijn vele wendingen, akkoordenwisselingen en talloze tegendraadse, ritmische accenten. Murray getuigt bij het naderend einde ook veel zeggingskracht te hebben op de basklarinet. Aanvankelijk solistisch, en later met de toevoeging van de totale ritmesectie, laat de meester zijn rietinstrument zwierig kolken en dampen.

Dankzij dit optreden, met een open benadering waarin traditie en avant-garde hand in hand gaan, blijkt eens te meer dat de Amerikaanse jazz volop bestaansrecht heeft. De rijkdom en fruitigheid van de tenorsaxofoon werkt aanstekelijk binnen de complexe gelaagdheid die de muziek heeft te bieden. In hoge registers klinken pijnlijke kreten en gekerm, in donkere passages klinken oergeluiden, naargeestig en inktzwart. Zijn geluid is als het leven zelf.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Louis Obbens.

Labels:

(Louis Obbens, 16.11.14) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.