Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Ambivalentie!
Terje Rypdal Trio, vrijdag 23 januari 2015, Paradox, Tilburg

Al jaren staat buiten kijf dat het Tilburgse Paradox aan de weg timmert in het streven naar het programmeren van avontuurlijke muziek. Exemplarisch is het boeken van artiesten uit de ECM-stal. Het vastleggen van de Noorse gitarist Terje Rypdal voegt hier een dimensie aan toe. De gitarist concerteert slechts sporadisch in Nederland. De laatste keer op het North Sea Jazz Festival 1994 onder de noemer Terje Rypdal & the Chasers, met Bjørn Kjellemyr als bassist en Audun Kleive op slagwerk. Momenteel wordt de Noorse jazz geroemd, maar onder de wegbereiders uit de jaren zestig en zeventig wordt Terje Rypdal in een adem genoemd met saxofonist Jan Garbarek. Rypdal doet Paradox aan tussen twee concerten in Duitsland. De avond staat vooraf als gedenkwaardig te boek. Rypdal wordt dan ook ovationeel onthaald en speelt, wellicht door zijn broze gezondheid, één lange set.

Het optreden van het Terje Rypdal Trio brengt ambivalentie teweeg. Het trio speelt in een tijdsbestek van anderhalf uur één langgerekt stuk en een aantal kortere composities. De gitarist wordt bijgestaan door Ståle Storløkken achter het hammondorgel en drummer Paolo Vinaccia. Zij worden met wisselend succes tot relatief veel solowerk gedwongen vanwege de noodzakelijke recupereertijd voor Terje Rypdal. De energie die hij in de strijd werpt doet iedereen op het puntje van de stoel belanden. Uiteen getrokken fluisterzachte, kristalachtige en vlijmscherpe passages worden, zonder uitzondering, contrastrijk becommentarieerd door de gitarist. Het vervolg bestaat steevast uit donkere, geconcentreerde gitaarlijnen vol sustain. Een chronisch-repetitief patroon van meeslepende, muzikale chaos ontstaat wanneer de immense, door elektronica vervormde hammondklanken en de vernietigend harde klappen uit de drumkit worden toegevoegd. Tot zover het goede nieuws.

Tegen het concert van het Terje Rypdal Trio getuigt de wankelbaarheid van de composities, waarin de samenhang tussen de solo's ontbreekt, hoe imponerend deze ook zijn. Het spel wordt zeer nadrukkelijk en regelmatig afgebroken. De veelal klassieke, Italiaanse deuntjes, die oprijzen uit de computer van drummer Paolo Vinaccia, zweven doelloos in het rond. Slechts een enkele keer, zoals bij de filmgeluiden van 'Taxi Driver', volgt de muziek de gevaarlijke, duistere sfeer van de getto's in New York uit de jaren zeventig. Deze laatste opleving van het concert volgt nadat de pijp bij Rypdal al langzaam is uitgegaan. De solo's tonen te veel gelijkvormigheid om te blijven boeien.

Klik hier voor foto's van dit concert door Monique van der Lint.

Labels:

(Louis Obbens, 4.2.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.