Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Een trio van vier muzikanten
Matt Darriau's Paradox Trio, donderdag 4 februari 2015, Paradox, Tilburg

Buiten was het rond het vriespunt en waaide er een gemeen windje, maar binnen in Paradox steeg de temperatuur tot grote hoogte dankzij de zonnige en warmbloedige muziek van een naamgenoot: het Paradox Trio van Matt Darriau. Een trio dat overigens geen trio is maar een kwartet, maar dat terzijde.

Het trio komt uit New York, maar de muziek komt van overal, net als de roots van de muzikanten. Arabisch, Indiaas, Klezmer, Balkan swing, you name it. En jazz natuurlijk, heel veel jazz, en dat alles samengevoegd tot één eclectisch geheel, een ondefinieerbare maar tegelijk zeer aanstekelijke mengelmoes, waarbij het continu klinkt alsof het zo hoort en niet van her en der is bijeengeraapt. De grote kracht van dit gezelschap is juist dat de grote mate van complexiteit in de muziek wordt gekoppeld aan perfect synchroon samenspel en dito instrumentbeheersing.

Matt Darriau, de leider van dit gezelschap is een multi-instrumentalist op rieten en fluiten. Hij bespeelt naast de altsax en de klarinet nog de zogenaamde faux-klarinet - een kleine klarinet van ongeveer twintig centimeter lang, een houten Bulgaarse herdersfluit en in de toegift een doedelzak. Op alle instrumenten betoont hij zich een ware virtuoos. Verder hebben we cellist Rufus Cappadocia, gitarist Brad Shepik en op dumbek (vaastrommel), bekkens en percussie Seido Salifoski.

De eerste set start met 'Bagcek', gebaseerd op een Čoček, een dansvorm uit Macedonië. Het nummer begint rustig met een melancholische swing neergezet door de cello, met onmiskenbare Arabische invloeden. Salifoski voegt zich erbij op de dumbek en zorgt voor het dansbare ritme. Darriau speelt in dit nummer een extatische, hallucinerende solo op de altsax. Voor 'Long Melody', een nieuw stuk dat nog geen titel heeft, pakt Cappadocia een wel heel aparte viersnarige basgitaar, zelfgebouwd en beduidend hoger klinkend dan we van een basgitaar gewend zijn. Een gevoelige, breekbare melodie ontstaat, spaarzaam ondersteund door de percussie. Darriau valt bij op de herdersfluit, met zijn hoge, ietwat ijle geluid. Halverwege het nummer voert Salifoski het ritme op met behulp van zijn dumbek en komt Shepik met een krachtige en ritmische gitaarsolo, vooral gespeeld in het hoge register.

Maar het hoogtepunt is het eerste nummer van de tweede set, 'Elenome'. Het begint als avant-garde jazz. Darriau zet een springerige altsaxsolo neer met intermezzi van het slagwerk, de cello - waar Cappadocia al slappend een zeer bijzondere sound uit tovert - en de gitaar. De solo wordt overgenomen door Shepik, die een al even intrigerende gitaarsolo neerzet, de grenzen opzoekend van zijn instrument. Maar pas echt bijzonder is het duet tussen de gitaar en de altsax dat hierop volgt. Een grensverleggende dialoog tussen twee instrumenten, waarbij de deelnemers elkaar opzwepen, opstuwen en opjagen en dat op een zeer ritmisch patroon, neergelegd door de cello en het slagwerk, dat de luisteraar volledig in trance brengt.

Labels:

(Ben Taffijn, 15.2.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.