Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Concert
Wat zijn die vissen toch luidruchtig!

Too Noisy Fish & Nordmann, vrijdag 30 januari 2015, De Singer, Rijkevorsel

De drie leden van Too Noisy Fish kennen elkaar bijzonder goed, alle drie spelen ze immer ook in Flat Earth Society. Ze zijn dan ook prima op elkaar ingespeeld. En het avontuurlijke, grensoverschrijdende en bij tijd en wijle ook humoristische dat FES kenmerkt, kenmerkt ook dit trio. En verder is het bij Too Noisy Fish alles of niets. Of welluidende melodieën met een verwijzing naar het American Songbook en de romantische klassieken, of chaos. Daartussenin zit bij dit trio niets. Wel zo apart.

Zoals in 'Necrophilogy', waar pianist Peter Vandenberghe met zo'n welhaast klassiek solo-intro start. En dan ineens horen we een vrouw in het Russisch een verhaal vertellen, het slotfragment uit de film 'Stalker' van Andrej Tarkovsky, met op de achtergrond een piepende hond. Waarna Teun Verbruggen met een ketting in de weer gaat en daarmee zijn drumstel bewerkt. Het nummer mondt uit in een vette blues met dito basspel van Kristof Roseeuw en hoekig, minimalistisch pianospel. Of neem 'Bring It Home / Oh God'. Alleen die titel al! Verbruggen start hier met een rockende groove. Vandenberghe vermengt zijn akkoorden hiermee in het lage register, terwijl hij een opzwepende melodie speelt in het hoge register. Roseeuw hanteert de strijkstok en zet zo een krachtige sound neer, die prima bijdraagt aan het opzwepende karakter. Tot zover is alles nog overzichtelijk. Maar dan raken de noten in elkaar verstrikt, is de melodie ineens weg en loopt het geheel vast in een maalstroom van klanken waar geen touw meer aan vast te knopen valt, chaos dus. Tot slot is 'Jazz Invaders' nog het vermelden waard. Een uptempo nummer gelardeerd met de schietgeluiden uit het computerspel Space Invaders. Het geheel krijgt hiermee wel een héél bizar trekje.

Het tweede deel van de avond viel wat tegen. En toegegeven, na een set van anderhalf uur (!) Too Noisy Fish moet je ook wel van heel goeden huize komen om nog écht iets toe te voegen. En dat lukte het redelijk jonge en nieuwe kwartet Nordmann niet. Nordmann is een kwartet dat een brug wil slaan tussen rock en jazz. Het is allemaal niet bijzonder opzienbarend, maar de nummers zitten leuk in elkaar en er wordt door deze jongens - want dat zijn het toch nog - met veel overtuigingskracht gespeeld, waarbij vooral tenorsaxofonist Matthias De Craene voor vuurwerk zorgt. Bij Nordmann is vooral de sound van groot belang. Ze hebben dan ook niet voor niets hun eigen geluidsman bij, die zorgt voor een wat surrealistisch geluid met redelijk veel echo. Waarbij de muziek nog het meest te kenmerken is als fusion, met verwijzingen naar de psychedelische rock. Het is een band met potentie, dat zeker, maar het mag allemaal wel wat spannender en wat meer over de rand. Nu werd het niet écht boeiend.

Labels:

(Ben Taffijn, 13.2.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.