Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Fred in DE Fred
Ballister & Duot, zondag 22 maart 2015, Oorstof, DE Studio, Antwerpen

Nota bene in het voormalig kantoor van de bankdirecteur, nu DE Fred gedoopt, waar de gemiddelde woonkamer overigens ongeveer vijf keer in past, maar dat terzijde, speelde cellist Fred Lonberg-Holm, samen met saxofonist Dave Rempis en slagwerker Paal Nilssen-Love een werkelijk oorverdovende en allesverwoestende set.

Maar eerst was de beurt aan het Spaanse Duot, bestaand uit drummer Ramón Prats en saxofonist Albert Cicera. Twee musici uit de improvisatiescene van Barcelona, die de luisteraar hier één lange set voorschotelden, waarin vooral het grote verschil in dynamiek opviel. Het ene moment was de muziek fluisterzacht, bijna sereen, bestaand uit zuchtende noten vaan Cicera en zachte kraakjes van Prats, als een klankcollage. Op andere momenten leidde het gezamenlijk spel tot ware klankerupties. Daarnaast zijn beide musici in staat tot creatieve vondsten op hun instrumenten. Prats sloeg werkelijk op ieder onderdeel van zijn drumstel en wist zo de meest aparte klanken te bewerkstelligen. Ook Cicera toverde kleurrijke klanken uit zijn tenor- en sopraansax. Op enig moment had zijn solo op de tenorsax nog het meest weg van het radiosignaal dat je krijgt als je tussen twee zenders in zit. Op andere momenten was het klagelijk, schrijnend, een hoge fluittoon producerend, vooral als hij de sopraansax bespeelde. Een hoogtepunt was het korte moment waarop hij alleen het mondstuk van de tenorsax bespeelde. Het had nog het meest weg van een zoemende hommel.

Ballister begon de set direct vol op stoom. Nilssen-Love zette een muur van geluid neer door in een werkelijk moordend tempo zijn drumstel te bewerken, terwijl Lonberg-Holm de muur nog wat verder af smeerde met zijn versterkte cellospel. Rempis probeerde met zijn altsax een gat in die muur te slaan. Het mocht niet baten. Toen het geweld minuten later wel wat luwde, kreeg Lonberg-Holm de gelegenheid om ongestoord te laten horen wat hij kan. Zijn cello kraakt en krast en doet een beroep op de medewerking van de luisteraar.

Dit trio kenmerkt zich zowaar door een allesverzengende kracht. De tactiek van de verschroeide aarde, zo u wilt. En dat minuten lang achtereen. Niet dat er nooit op een lager tempo wordt gespeeld. Dat gebeurt wel, maar die momenten duren altijd maar kort en helpen niet echt om te ontspannen. Daarvoor zijn ze simpelweg te onrustig. Want als Nillsen-Love dan eens niet in een moordend tempo drumt en alleen zijn bekkens gebruikt, is het Lonberg-Holm die dusdanig klagelijke noten produceert dat je de haren te bergen rijzen. Of het is Rempis die een verzengende solo neerzet, repeterend, weerkaatsend als een echo.

Nee, Ballister is geen trio om nu eens lekker bij weg te dromen. Integendeel, puur geweld om de boel eens goed op te schudden. En waar kun je dat beter doen dan in het voormalige kantoor van een bankdirecteur?

Labels:

(Ben Taffijn, 25.3.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.