Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Cd
Walabix invite Bart Maris - 'Untitled' (El Negocito Records, 2014)
Opname: 16-18 mei 2014

'La poesia es un arma cargada de futuro', oftewel 'Poëzie is een wapen geladen met de toekomst'. Deze beroemde zin van de Spaanse dichter Gabriel Celaya siert als motto de binnenkant van de nieuwe cd van Walabix. Het gaat vergezeld van foto's van een kunstig in elkaar gezet speelgoed machinegeweer, zoals kinderen maken uit afval. Wat voor poëzie geldt, geldt voor muziek, zo lijkt dit kwintet - Walabix aangevuld met Bart Maris - te zeggen. Ook muziek is een wapen. Welnu, op deze cd blijkt dit zeker het geval.

Het is alleszins heftig en intens wat deze Franse jazzmusici ons voorschotelen en de Vlaming Maris voelt zich daarbij zo te horen prima thuis. Geweren laden en vuren maar! Reeds in het eerste nummer 'Ingram', met die wat nerveus aandoende, Indiaas getinte sopraansaxsolo van Quentin Biardeau, is dat goed te horen. In dialoog met trompetist Maris knettert het aan alle kanten. Bijzonder ook hoe Gabriel Lemaire op baritonsax dit duet doorsnijdt met diepe, donkere klanken, die komen en gaan als een golf. Langzaam neemt de chaos toe, tot er nog louter een draaikolk van geluid rest. Die echter weer even plotseling, aan het eind van het nummer, verdwijnt. De climax is die van ijle klanken, als van een misthoorn in het duister.

In 'Hotclu' is het de altsax die voor onrust zorgt op een drone-achtige melodie, gespeeld door cellist Valentin Ceccaldi. De alt klinkt ijl, met veel lucht geblazen. Ook het hierop volgende duet tussen Ceccaldi en slagwerker Adrien Chennebault is overrompelend. Ook in 'Astrol' buitelt iedereen over elkaar heen. Hier is het vooral Maris die de show steelt in een kleurrijke, zoekende solo, ondersteund door de overige musici, waarbij vooral het ritmische spel van Ceccaldi op violoncello en het stevige slagwerk van Chennebault opvallen.

In 'Legram' laat dit kwintet horen ook met rustigere nummers over weg te kunnen. Het nummer start met een klassiek aandoende cadans van de violoncello in combinatie met de baritonsax. De klanken vallen zo goed samen, lopen zo goed in elkaar over dat de afzonderlijke instrumenten bijna niet te onderscheiden zijn. Het geheel wordt begeleid door spaarzame percussie. Langzaam zorgt het slagwerk vervolgens voor een ritmische structuur, waaruit een fragiele trompetsolo weerklinkt, bijna mystiek.

Labels:

(Ben Taffijn, 1.4.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.