Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Cd
Jeroen Manders Quintet featuring Ack van Rooyen – 'To The Ends Of The Earth' (Mons, 2013)

Opname: 9 & 10 februari 2013

De van oorsprong in Den Haag opgegroeide en opgeleide saxofonist Jeroen Manders had een wens om ooit een plaat op te nemen met zijn oude leermeester en held Ack van Rooyen. Met deze plaat is die wens in vervulling gegaan. In de jaren negentig had Manders les van Van Rooyen op het Haags conservatorium; hij begon als trompettist en bespeelde ook de trombone. Door een vervelend skiongeval verloor Manders echter de embouchure voor dit lastig te bespelen blaasinstrument. Noodgedwongen stapte hij over op saxofoon, waar hij gelukkig geen hinder ondervond. Voor die switch alleen al - tijdens je opleiding noodgedwongen van instrument wisselen - verdient Manders een groot compliment.

Met deze plaat wilde Manders geen ingewikkelde en complexe riffs spelen en arrangeren; hij wilde juist trachten om binnen de essentie van de muziek te blijven met mooie melodielijnen. Dat is hem zeker gelukt. Hij koos voor een aantal standards en een paar eigen composities. Hij heeft zich weten te omringen met uitstekende muzikanten voor dit project. De hele plaat ligt lekker in het gehoor en is easy listening in de goede zin van het woord.

De composities die hij koos, zoals de ballad van Michel Legrand, 'Papa, Can You Hear Me', passen uitstekend bij de fluweelzachte toon en vloeiende melodielijnen, die Ack van Rooyen als geen ander op de bugel kan spelen. De inmiddels 83-jarige blazer speelt vitaal en zijn spel heeft een indrukwekkende diepgang. Pianist Marc van Roon speelt zeer fraaie harmonische klankkleuren en melodielijnen ingebed in mooie akkoordliggingen, ook op de Fender Rhodes die hij soms tegelijkertijd met de piano bespeelt, zoals in de Deense traditional 'En Yndig Og Frydeful Sommertid'. Drummer Wim Kegel valt op door zijn veelzijdigheid: hij kan een liedje drummen (dat is knap voor een drummer), maar kan ook stuwen en grooven. Beide aspecten hoor je terug in de composities van Mander zelf, zoals in 'Boombah', een verfrissend stuk. Bassist Erik Robaard is in het geheel een anker, met een fraai sonoor karakter. Hij heeft een mooi duet met de bandleider in de Warren/Gordon-standard 'This Is Always'.

Manders zelf heeft op tenorsax een mooie volle toon. Op deze plaat is het hem gelukt om de band als een geheel te laten klinken, waarbij ieder een gelijkwaardige rol heeft, waar ruimte is voor elke instrumentalist om te soleren, zonder een grote rol voor zichzelf op te eisen. Ook op de sopraansax is hij vaardig. Het doel van Manders om Van Rooyen in het zonnetje te zetten, is hem zeker gelukt met dit sterke album. Hij heeft composities gekozen die aansluiten bij de kwaliteiten van Van Rooyen. Een uitdaging voor deze bescheiden saxofonist zou kunnen zijn om bij een volgende release wat meer te vertrouwen op zijn eigen composities; die zouden wellicht nog iets meer eigenheid in het geheel kunnen brengen.

Meer horen?
Klik
hier om geluidsfragmenten van dit album te beluisteren.

Labels:

(Koen Scherer, 11.4.14) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.