Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Cd / Jazztube
Cactus Truck – 'Seizures Palace' (Not Two, 2014)
Opname: 12 december 2012

En zo slaagt het explosieve trio Cactus Truck er met 'Seizures Palace' toch nog in om na 'Brand New For China' (2012) en 'Live In USA' (2013) op de proppen te komen met één album per jaar, ook al grijpt album #3 terug naar de periode die ook al gedocumenteerd werd door de voorganger.

Het gaat daarbij opnieuw om de massieve tour van 37 concerten, die de band in november en december van 2012 door de Verenigde Staten maakte. Die leverde al een pracht van een livealbum op, met daarop ook goed volk als wijlen Roy Campbell en Jeb Bishop en met een resem opnames van verschillende dagen/concerten. Na concert #36 in Brooklyn trok de band na middernacht ook nog eens de studio in. Het resultaat daarvan is nu te horen op 'Seizures Palace'. Die onwaarschijnlijke, haast idiote toewijding is ook typisch Cactus Truck. Wie de band ooit aan het werk zag, die zal zich ongetwijfeld herinneren dat 'het volle pond geven' een beetje een understatement is voor een gemiddeld optreden van de band. Het heeft eerder iets van een primal scream-sessie. Het idee dat ze na zo'n beukconcert nog eens de studio in trokken voor een sessie, is te gek voor woorden.

Net zoals het ook te gek is dat het album bij momenten klinkt alsof ze de energie en goesting een maand lang moesten opsparen, om dan alles ineens eruit te kwakken. Zoals op de voorgangers klinkt het hier regelmatig alsof er brokjes long tegen het behang plakken, de snaren in alle richtingen schieten en het drumstel ter plekke in elkaar stuikt. De manische energie en furieuze begeestering van een op hol geslagen Cactus Truck is een natuurkracht die blijft verbluffen. Grijp nog eens terug naar het eerste album en je zal ook wel horen dat de drie aan het einde van 2012 enkel nog aan samenhang gewonnen hadden. Cactus Truck gaat hier nog dieper en intenser, klinkt persoonlijker en hechter, als een driekoppig monster met drie breinen, maar met een gedeelde zenuwbaan.

Maar er is natuurlijk ook die frictie en spanning, want ondanks de interactie en de Siamese kwaliteiten, maakt Cactus Truck natuurlijk ook opruiende of zelfs ronduit lelijke muziek. Soms als een vijl die over een open wonde schuurt. Maar die spanning komt dan wel vanuit een uithoek waar diep in reserves en emoties getast wordt, vooral dan door Dikeman, die als vanouds blaast met oudtestamentische overgave en gospelwaanzin. De frontale stoottroepaanval van 'Will To Power' is zo'n uit zijn voegen barstende herriebom van een zich in onmogelijke bochten wringend beest. Ontembaar, gewelddronken en de bastaardtak in een stamboom die ooit startte bij het trio van Sonny Rollins en via het netwerk van Brötzmann, Albert Ayler, Charles Gayle en Mats Gustafsson in het heden belandde.

Dikeman is de voorbij jaren uitgegroeid tot een speler van internationale allure, al doet dat geen afbreuk aan de al even eigenzinnige en cruciale bijdrages van Jasper Stadhouders (als vanouds inventief op gitaar én bas) en drumkanon Onno Govaert.

Stadhouders schittert regelmatig; met onophoudelijk rammelende attack, soms alsof hij in een trashband belandde, maar ook (zoals in 'Fetzer') met passages die hem in een traditie van onder meer Terrie Ex en Alan Licht zetten, met de meest geschifte, metalige wrijf- en plukklanken. Alsof hij al het hout eromheen wil wegschuren en –vijlen. Govaert van zijn kant doet dienst als een onophoudelijk wentelende machine, die voortdurend in contact staat met zijn collega's en in een vingerknip kan switchen van abstracte ritmeklodders naar muzikale action painting waarbij de kleurrijke spetters in het rond kletsen. Er zijn momenten waarop Cactus Truck best ingetogen speelt en dan valt op dat ze dat waarschijnlijk ook een heel album zouden kunnen, met prachtresultaten, maar de natuurlijke modus is die van de bijna-chaos, van dat Grote Gebaar. Het strekt hen ook tot eer dat ze zo'n ziedend stuk gebruikt hebben als ode aan Roy Campbell.

Wie in het verleden afgeschrikt werd door het botte hakbijl van Cactus Truck, die zoekt nu ook beter dekking, want het resultaat is regelmatig vergelijkbaar uitzinnig. De methode is sinds de begindagen wat opgeschoven, de muziek hangt (nog) nauwer samen en de muzikanten zijn geëvolueerd. Om een compleet beeld van hun kunnen te hebben moet je vermoedelijk ook eens buiten Cactus Truck kijken, maar het blijft een absolute belevenis om dit trio aan het werk te horen. De band live zien en er een regelrechte oorvijg van krijgen is nog steeds de ultieme manier om hen te beleven, maar 'Seizures Palace' is een geschikt alternatief, van de langgerekte improvisaties tot de uit elkaar barstende slotzoen '*', die in minder dan vijf seconden binnen en buiten is, maar een spoor van vernieling achterlaat.

Deze recensie verscheen ook op Enola.be

Klik op de afbeelding hierboven om Cactus Truck live aan het werk te zien in OT301, Amsterdam, op 11 april 2012. Met als gast Jeb Bishop op trombone.

Labels: ,

(Guy Peters, 13.3.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.