Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Cd
Keith Jarrett & Charlie Haden – 'Last Dance' (ECM, 2014)

Opname: maart 2007

Naarmate Keith Jarrett zich meer toespitste op zijn twee bekendste sterktes, solo-improvisaties en zijn standards-trio, werd het steeds zeldzamer dat de pianist zich omringde met verrassende muzikanten of ongebruikelijke concepten. 'Last Dance', een opname uit 2007, is wat dit betreft een interessante onderbreking van een carrière die beurtelings op een herhaling van zetten lijkt, maar soms ook beeldschoon is. De verfrissende factor is de aanwezigheid van Charlie Haden, de meesterbassist die in 2014 overleed. Voor Haden en Jarrett was deze opname een soort reünie, aangezien Haden in de laten jaren zestig in Jarretts kwartet speelde.

Waar Jarrett door middel van creatieve restrictie de diepte in ging, is Haden altijd een omnivoor gebleven, wiens werk vooral door breedte imponeert. In dat opzicht vullen de muzikanten elkaar op 'Last Dance' mooi aan. Het materiaal is exclusief standards, op Bud Powells 'Dance Of The Infidels' na allemaal uitgevoerd in een ontspannen tempo. Dit geeft de opname een conversationele schoonheid mee en dwingt de muzikanten zich te concentreren op de originaliteit binnen het overbekende materiaal. Hierbij is het Jarrett die de toon zet, vooral door zijn klaterende rechterhand. Toch is het Haden die de interessantste bijdragen levert, zoals zijn sonore bijdrage aan een opengewerkte versie van 'Round Midnight'. Jarrett voorziet deze van accenten, zodat de bassolo niet al te zeer inzakt of wegdrijft van de akkoorden en makkelijker de aandacht vasthoudt. Op omgekeerde wijze geeft Hadens bas een anker aan de pianolijnen van Jarrett. Het eerder genoemde 'Dance Of The Infidels' is een ander hoogtepunt en sprankelender dan men van een bebop-vehikel gewend is. Dit komt vooral omdat Jarretts aanslag eerder die van een klassieke pianist is dan van een post-bopper.

Zijn heldere geluid komt Jarrett ook ten goede is 'Every Time We Say Goodbye' en 'Goodbye', stukken die qua thematiek bijna lijken te verwijzen naar Hadens dood. Dat dit album vlak na het overlijden van de bassist verschenen is, voegt een extra betekenis toe aan de keuze van deze twee stukken. Ook de titel, 'Last Dance', doet vermoeden dat dit album postuum als een gedenkteken voor de grootste bassist sinds Charlie Mingus bedoeld is. Dat alleen al maakt dit niet wereldschokkende, maar zeer degelijke album een sympathieke luisterplaat.

Klik hier voor geluidsfragmenten van dit album.

Labels:

(Sybren Renema, 27.3.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.