Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Cd
Moker - 'Ladder' (El Negocito, 2016)
Opname: 28-30 maart / 3 mei 2016

Met meer dan vijftien jaar en intussen vijf langspelers op de teller, mag Moker gerust beschouwd worden als een vaste waarde binnen de Belgische jazz, een band die ondanks vrij zeldzame concerten toch z'n eigen hoekje opgeëist heeft. Bij elke plaat wordt opnieuw gezegd dat het eigenlijk wel eens tijd wordt dat de band een groter publiek verdient en dat zal nu niet anders zijn, want op 'Ladder', ongetwijfeld de meest gevarieerde plaat tot nog toe, klinkt Moker urgenter dan ooit.

Moker is dan ook geen doorsnee jazzband: door de respectievelijke achtergronden en stilistische uitstappen hebben ze een eenduidig label altijd behendig ontweken. Het ene moment zijn ze duidelijk geworteld in de potige Gouden Tijd van de jazz, later duidelijker verwant aan de avant-garde-exploten die erop volgden. En vaak ook met een aanstekelijke frontale energie die uit de rock-'n-roll overgewaaid kwam. Die laatste alliantie wordt nu sterker dan ooit uitgewerkt. De songs steken in een modern jasje, zijn opvallend compact (15 stuks in 50 minuten, dat zegt genoeg) en het afwisselen tussen akoestische en elektrische inkleding klinkt vanzelfsprekender dan ooit tevoren.

Zowat de helft van de stukken bestaat uit composities (vier van gitarist Mathias Van de Wiele, drie van trompettist Bart Maris, eentje van rietblazer Jordi Grognard), de rest werd geïmproviseerd, maar zelfs daar wordt een enorm breed terrein verkend. Wordt in opener 'As Dark, As Deep...' gespeeld met donkere ambienttexturen en galmende trompet, waardoor het eerder aansluit bij de school van het Hoge Noorden, dan doet 'Kruidsteen' iets op een kruispunt tussen Banyan, The Knack en Flat Earth Society. In het hart van de plaat, waar vier improvisaties aan elkaar geknoopt worden, beleef je een even korte als innemende tocht, gaande van etherisch klinkende bansuri (Grognard) en krakende elektronica tot akoestische stekeligheid en ongebruikelijke speeltechnieken en de even dromerige als broeierig repetitieve rockgrooves van Lieven Van Pée en Giovanni Barcella.

Het is een bonte kleurenwaaier die ook als een frisse wind door de composities waait, want de vier van Van de Wiele (waarvan er trouwens geen enkele de drieminutengrens haalt), variëren van retecatchy instrumentale pop ('Joy Collision') en intimistisch samenspel (die combinatie van akoestische gitaar en klarinet in 'Streamin’' en 'Mind The Gap' kan misschien nog eens apart uitgediept worden?), tot bezwering met een loom rollende ritmesectie ('The Afterbeat / Lesson #1'). Maris countert aardig met de potige psychrockjazz van 'Zwengel', het exotisch getinte 'Skopalli', en vooral het knappe pastorale 'Dikken Beuk' voor drie blazers, met Van de Wiele op althoorn.

Grognards 'Drunk(en) Monk', tenslotte, is de finale processiegang die met verve de deur achter zich toetrekt. Je zou kunnen beweren dat er met deze weelde gerust een paar songs af hadden gemogen (zo'n stuk als 'The Thread' kunnen ze intussen waarschijnlijk ook spelen met een vinger in de neus), maar het is hier geen vermoeiende, maar een verfrissende rijkdom, die overduidelijk vastgelegd werd tijdens sessies waarin de muzikanten hun ding kwijt konden. Dus kijk: knappe composities, prima samenspel, stilistische variatie, toegankelijkheid, creativiteit. Moker staat er (nog altijd). Nu dat publiek nog.

Deze recensie verscheen ook op Enola.be

Klik hier om het album te beluisteren.

Labels:

(Guy Peters, 4.11.16) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.