Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
'Synovial Joints' komt niet echt uit de verf
Steve Coleman and The Council Of Balance & DoelenEnsemble, zaterdag 12 november 2016, November Music, Verkadefabriek, Den Bosch

Toen de jazzprogrammeur van November Music, Koen Graat, vorig jaar 'Synovial Joints' hoorde, een album dat Steve Coleman opnam met zijn band The Council Of Balance, leek het hem een goed idee om Coleman met een aantal musici te koppelen aan een Nederlands ensemble voor de uitvoering van dit stuk. Dat bleek gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar het project kwam er uiteindelijk wel. Het DoelenEnsemble bleek bereid de uitdaging aan te gaan en met de concertzalen De Doelen en De Bijloke in Gent werden partners gevonden om het geheel te kunnen financieren.

De achtergrond van de uit Chicago afkomstige altsaxofonist Steve Coleman ligt, zoals zo veel jazzmusici, in de kerk. Zijn loopbaan startte hij in een koor, waarna hij overstapte op altsax, een tijdlang in een funkband speelde om vervolgens over te schakelen op bebop. In 1978 verhuist hij naar New York, waar hij samen met onder andere Grey Osby en Cassandra Wilson de zogenaamde M-Base (macro-basic array of structured extemporization) beweging opstart. Coleman en zijn collega's streven met deze beweging naar een nieuwe kijk op muziek. Zo spreekt hij niet langer over jazz, betrekt hij de Afrikaanse wortels van de zwarte muziek er heel nadrukkelijk bij en beperkt de beweging zich ook niet alleen tot de muziek. Muzikaal is de M-Base stijl vooral te herkennen aan de afwisseling tussen duidelijk harmonische en ritmische structuren enerzijds en vrije improvisatie anderzijds. Dat Coleman zich naar eigen zeggen vooral geïnspireerd voelt door Charlie Parker, John Coltrane, Von Freeman en Sam Rivers - met de twee laatstgenoemden werkte hij intensief samen - is dan ook duidelijk te horen.

Ook in 'Synovial Joints' zitten volop elementen die met M-Base zijn aan te duiden. De nummers hebben een duidelijke harmonische structuur, die door Coleman spannend wordt gehouden door het gebruik van de solo's. Solo's die over het algemeen die structuur eerder overhoop gooien dan dat ze er op voortborduren. Zijn muziek is daardoor pakkend, maar nooit voorspelbaar.

Ter voorbereiding op het concert met het DoelenEnsemble heeft Coleman, zoals hij zelf zegt tijdens het concert, transcripties gemaakt voor de diverse leden van het ensemble. Welnu, daar had hij nog wel iets meer mee mogen doen. Hijzelf en zijn bandleden spelen nu nagenoeg alle solo's, terwijl de leden van het DoelenEnsemble vaak letterlijk zitten te wachten tot het hun beurt is. Tevens is wel merkbaar dat dit nu niet echt het metier is van dit ensemble. Hoe goed de muziek van Coleman ook is, het staat wellicht toch iets te ver af van deze musici. Slecht klinken doet het nergens, maar je blijft wel met het gevoel zitten dat er meer mogelijk was geweest. Het stuk komt met andere woorden niet écht uit de verf en verwordt zo tot een slap aftreksel van het origineel.

Labels:

(Ben Taffijn, 23.11.16) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.