Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Cd / Vooruitblik
Nate Wooley - 'Argonautica' (Firehouse 12, 2016)

Opname: 9 december 2014

De Amerikaanse musicus Nate Wooley heeft in de afgelopen 15 jaar - in 2001 verhuisde hij van Oregon naar New York - naam gemaakt als een van de meest bijzondere trompettisten van dit moment. Zijn lijstje met samenwerkingspartners is lang en indrukwekkend. Om een paar voorbeelden te geven: John Zorn, Anthony Braxton, Ken Vandermark, Fred Frith, Evan Parker, Chris Corsano, Peter Evans, Mary Halvorson en Mats Gustafsson. Ook in onze contreien is Wooley al geen onbekende meer. Zo maakt hij deel uit van The Bureau Of Atomic Tourism van Teun Verbruggen en werkt hij regelmatig samen met Jozef Dumoulin.

Wat Wooley zo bijzonder maakt is zijn trompetspel, waarbij hij de grenzen van zijn instrument steeds verder lijkt op te rekken. Wat deze man met zijn instrument kan, grenst aan het ongelofelijke. Zoals ook weer te horen is op 'Argonautica', al horen we hier Wooley ook van zijn lyrische kant.

'Argonautica' verwijst natuurlijk naar de Griekse mythe van Jason die met een groep vrijwilligers, de Argonauten, het Gulden Vlies moet halen om de rechtmatige troon te krijgen. Net als Jason maakt Wooley hier een reis, maar dan een muzikale. Met zes man zijn ze, in feite een dubbel trio. Twee trompettisten, met naast Wooley Ron Miles, twee slagwerkers, Devin Gray en Rudy Royston, en twee toetsenisten, Cory Smythe op piano en de hierboven reeds genoemde Dumoulin op Fender Rhodes.

'Argonautica' is niet alleen de naam van het album, maar ook van het enige nummer. Het stuk begint, hoe kan het ook anders, met een trompetsolo, lyrisch en energiek, bescheiden begeleid. Onder leiding van de twee slagwerkers zwelt de muziek echter aan en raakt de lyriek buiten beeld. Ogenschijnlijk chaotische momenten en meer ritmische lossen elkaar af met als constante de vlijmscherpe, heldere klank van de trompet.

En dan, we zijn een minuut of tien op dreef, horen we waar Wooley zijn faam aan dankt. Zijn trompet schuurt, knispert en kraakt. Het klinkt het ene moment als noise en het andere als een politiefluitje, klinkt kortom allesbehalve als een trompet. Halverwege het stuk zit zo'n zelfde scène, nu vergezeld van de onheilspellende klanken van Dumoulin's Fender Rhodes.

Tegen het einde gooit Dumoulin er onverwachts weer het ritme in, Smythe en de twee slagwerkers vallen bij en creëren een deinende cadans. Het signaal voor de beide blazers om de lyriek weer terug te brengen. Met elkaar tillen ze het stuk tot grote hoogte. Het lijkt het einde, maar schijn bedriegt. Geleidelijk neemt men weer afscheid van de lyriek en van het ritme om via lange ijle lijnen, vergezeld van rommelig aandoend slagwerk, de reis langzaam maar zeker te beëindigen. Missie volbracht.

Nate Wooley treedt deze week op in Nederland met zijn kwintet, bestaande uit Josh Sinton (basklarinet), Matt Moran (vibrafoon), Eivind Opsvik (contrabas) en Harris Eisenstadt (drums). Morgenavond, 6 december, spelen ze in De Pletterij (Haarlem), op donderdag 8 december staan ze in het Bimhuis (Amsterdam) en op vrijdag 9 december doen ze TivoliVredenburg (Utrecht) aan. Bijzonder is dat Wooley in Amsterdam en Utrecht de muziek van Wyton Marsalis speelt!

Labels: ,

(Ben Taffijn, 5.12.16) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.